Zondagmorgen 9 mei

Gisteravond was Heleen weer bezig met een voorzichtige krachtmeting.
Ze had haar ogen half open en probeerde haar benen en armen steeds een beetje te bewegen.
Ik kan me zo goed voorstellen dat na 18 dagen plat op je rug liggen je graag een keer je spieren wilt gebruiken of je rug strekken.
Ze zal nog even door moeten vechten voordat dat mogelijk is.

Bij het afscheid knijpt ze m'n hand vast en laat 'm een tijdje niet meer los. Het is frustrerend niet te weten wat ze daar precies mee bedoelt.
Knijpt ze in je hand om dag te zeggen, knijpt ze omdat ze wil dat je blijft, knijpt ze omdat ze graag nog even wil dat je haar hand masseert, haar benen masseert, haar voorhoofd nog een keertje droogdept, kusjes geeft? Knijpt ze omdat ze iets wil vragen, iets wil zeggen, dat je iets voor haar moet halen of om te laten zien dat ze er is, je hoort of voelt? Het niet weten frustreert. Misschien bedoelt ze er niets anders mee dan te laten weten: Ik kom er aan!
Ik voel in ieder geval dat er elke dag een nieuw stukje Heleen in de kamer bij komt.

Hoe vreselijk het ook is om haar daar te zien liggen zwoegen, haar daar elke keer weer achter te laten; ze voedt mijn plantje van hoop met elke beweging van haar lijf, elke knipper van haar ogen en elke knijp in mijn hand.

Leonie