Vrijdagnacht 14 mei

Een bewogen dag. Bij het middagbezoek was Heleen half slapend, half vechtend om haar ogen open te doen en te kijken wie er met haar sprak. Ik heb haar ogen niet open gezien maar Carola, nichtje Anneke en Frank wel. Bij het gesprek met de dokter (Adriana Martin) werd duidelijk dat Heleen nog versuft was van de verdoving die ze haar hadden gegeven ten behoeve van de MRI scan. Dat hadden ze gedaan omdat ze tijdens die scan niet mag bewegen. De "uitslag" van de MRI was goed. De beschadigingen waren goed zichtbaar (de eerder genoemde en slinkende bloedpropjes en kneuzingen) maar er was géén enkele indicatie voor een blijvende schade. Dat betekent niet dat er géén blijvende schade zal zijn maar in ieder geval is die middels MRI niet vast te stellen. Linksom of rechtsom een positieve uitslag. De huidige behandeling wordt gewoon voortgezet en als het tempo van de afgelopen dagen zich voortzet, is het afkoppelen van de beademingsapparaatuur en verplaatsing naar een andere afdeling mogelijk.
Het avondbezoek was een puinhoop. Door een fout in mijn bezoekschema, waren we met vijf mensen. Nadat ik iemand, met pijn in het hart, gevraagd had een andere keer terug te komen bleek alles op losse schroeven te staan. Er kwam een spoedopname tussendoor. Ik mocht uiteindelijk pas om negen uur (na een uur wachten) bij Heleen langs. De andere bezoekers voor Heleen waren al afgehaakt. Bezoek was daardoor slechts een kwartiertje. Ze was keihard aan het vechten. Bezweet en trillend deed ze haar best zo helder mogelijk naar mij te kijken en te reageren. Ik heb haar kunnen uitleggen dat het allemaal reacties van haar lichaam zijn op het "heraansluiten" van de spieren. Geprobeerd haar te kalmeren. Ze reageerde heel lief en begrijpend.
Deze dagen lijken mij voor haar het zwaarst. Wel een besef dat er iets aan de hand is, besef van korte emotionele bezoeken en dan weer in je eentje door moeten met trillen en schudden. Niet in staat je te uiten of iets aan je positie te veranderen. En alhoewel ik natuurlijk buitengewoon gelukkig ben met het terugkeren van haar bewustzijn, maakt het het ook hartverscheurend haar daar alleen te moeten laten. De dappere prinses en haar part-time deeltijd prins....
Het is en kan niet anders.
Ondertussen zijn mijn hulptroepen gearriveerd. Ik voelde me al beter toen hun vliegtuig op Ibiza aan het landen was. En we hebben een eerste voorzichtige avond in Ibiza stad gehad. Veel drank en veel praten. Steun. Troost. Begrip. Pret. Heerlijk.
Laat geworden.

Knuffel.

Eric