Maandagavond 24 mei

Heleen vecht lekker door. Verkrampt, zwetend, trillend, schuddend en manisch bewegend. En dan nog weet ze er op de juiste momenten een glimlach uit te toveren. Kusjes te geven. Geruststellend te knipogen. Staand aan haar bed wisselen de emoties zich in hoog tempo af. Gefrustreerd omdat je haar zo graag wil helpen. Angst omdat je bang bent dat ze lijdt. Hoop omdat je weer een nieuw beweginkje ziet. En vooral veel trots. Trots op haar levenslust. Trots op haar vechtlust. Trots op haar wens te laten zien dat het goed met haar gaat. Trots op Heleen omdat ze iedere dag meer Heleen is.
En zoals gisteren al gemeld, Heleen met ondertussen weer haar onmiskenbare blosjes op haar wangen.

En inmiddels hebben we al weer een paar gesprekken met de doktoren gehad. Dr. Juan Carlos schetste de toekomst zoals we die mogen verwachten. Pas een jaar na het ongeluk is op te maken wat de schade uiteindelijk zal zijn maar gebaseerd op statistiek, zijn ervaring en de analyse van de MRI-scan, mogen we uitgaan van een herstel van 90 tot 95% van de oude Heleen......
Hoe positief kan een verwachting zijn!?!
In de eerste maand die we nu achter de rug hebben, gaat/ging het herstel relatief het snelst. In de komende 11 maanden zullen het steeds hele kleine en langzame stapjes zijn. En die moeten worden bevochten middels revalidatietherapie. Daarbij zijn de eerste twee maanden belangrijk bij het opbouwen van het niveau van de therapie. Zie ook zijn prachtige schets.
Volgens Dr Juan Carlos moet Heleen zo snel mogelijk van de intensive care en meer tijd met mij en andere naasten krijgen. Ook Dr. Carlos is positief maar hij is veel voorzichtiger ten aanzien van het verlaten van de intensive care. Hij wil dat zeker niet overhaasten. Maar ook hij moet erkennen dat het belang groeit van onze bemoeienis bij Heleen's herstel.
Morgenochtend tref ik de fysiotherapeut van Heleen. Voor een kennismaking, voor het leren van oefeningen en mogelijk ook voor het hem helpen bij de fysiotherapie in de zin van vertalen naar Heleen. In ieder geval zie ik Heleen morgen al een eerste keer buiten de twee magere uurtjes van het reguliere bezoek. En dat is een goed begin.
Meer tijd, meer bemoeienis, meer fysiek contact. Ik ben er klaar voor. En ik heb er ongelofelijk veel zin in.

In liefde voor Heleen

Eric

PS Dank voor steun en begrip ten aanzien van mijn beslissing niet meer dagelijks te bloggen. Daarmee is de dwang weg. Nu kan ik in alle vrijheid weer vaker en met meer plezier bloggen.