Zondagmiddag 9 mei

Beste vrienden,

Vanmiddag had Heleen haar beide ogen weer open.

Ik zie dit graag als een goed teken, maar ik maak me ook zorgen dat ze in het luchtledige staren. Als je rond haar bed loopt, lijken haar ogen je wel enigszins te volgen, maar de oogbeweging is zeer beperkt. Waar een normaal mens de irissen naar beide ooghoeken kan bewegen, is dat bij Heleen niet het geval. Het zijn bewegingkjes binnen een heel beperkte ruimte in het midden van het oog. Ik zette haar Yogamuziek wat harder, aaide een beetje over haar voorhoofd, en toen deed ze haar ogen dicht en zakte met haar hartslag terug in slaap.

In elk geval heeft ze nog niet het bewustzijn om op vragen te reageren. Ik heb ook vandaag weer gevraagd: Als je me hoort, meisje, knijp dan maar in mijn hand! Geen reactie. Ze knijpt wel vaak als je een hand in de hare legt, maar nog niet op commando. Dit is het bewustzijnsniveau dat nodig is om die verrekte tube uit haar keel te verwijderen.

In de contacten met de doctoren, merk ik ook dat zij steeds meer vragen of Heleen al reageert op ons. Daaruit maak ik toch op dat ze dat enigszins verwachten rond deze tijd.

Laten we er geen doekjes om winden: Heleen's hersenen zijn beschadigd door de klap. Dat hoeft op termijn geen probleem te zijn als haar hersens die schade zelf kunnen herstellen. Vergelijk het met een snee of een schaafwond of een bloeduitstorting. Daar zie je na een paar weken of maanden niets meer van. Maar als je vingertopje wordt afgehakt, groeit die niet meer aan. De vraag is nu welk soort schade Heleen heeft opgelopen.

Vandaag hadden we bij de "informe medico" dokter "Rosa", die wij nog niet eerder hadden gezien. Zij vertelde dat er in de toestand van Heleen weinig verandering was. Ze bleef stabiel, zonder koorts en zonder sedatie. Dat was allemaal goed. Ook zij informeerde of Heleen al bewuste respons kon geven op onze vragen. Wij moesten haar en onszelf teleurstellen.

Verder opperde zij dat er wat haar betreft een "discrepantie" was tussen haar bewustzijn en de beelden op de scans. De scans vertoonden wel wat lichte beschadigingen, of "lesiones" zoals ze het noemde, maar niet zodanig dat het haar gebrek aan reacties zou rechtvaardigen. Ze had het over een "problema neurologico".

Ik vroeg in het spaans: Is dat in uw ervaring abnormaal? Nee, nee, nee, het was niet abnormaal. Gelukkig maar!

Kan dit wel gewoon goedkomen mettertijd? Ja, ja, naturlijk!

Ze hield verder weer het inmidddels bekende verhaal dat elk geval verschilt. Soms zien ze veel schade, waarbij de patient gewoon wakker is, en helemaal herstelt, en soms zien ze weinig schade waarbij de patient lang in coma blijft en/of niet volledig herstelt.

Tussen de regels door meende ik toch wel te kunnen lezen dat zij liever had gezien dat Heleen al wat meer reageerde. In mijn achterhoofd heb ik dan ook de woorden van dokter Juan Carlos: "I think she will regain consciousness soon". Maar dat soon duurt nu wel al een week.

Ik wil natuurlijk zelf ook heel graag positief blijven, maar niet tegen beter weten in. Zo zit ik nu eenmaal niet in elkaar. Vandaar mijn kanttekeningen. Zo word ik heen en weer geslingerd tussen hoop en vrees.

Wat betreft die hoop, ondervroeg ik vandaag weer de zoon van de vader die drie maand geleden van de vrachtwagen gevallen is en drie weken in coma had gelegen. Deze man had op de scans veel meer schade en is na 4 dagen ook nog geopereerd om de hersendruk te verlichten. En hij heeft een tracheatomy gehad, maar is sinds eergisteren naar beneden verhuisd. Dat wil zeggen van de Intensive Care af. Deze man loopt, eet, spreekt en is weer helemaal de oude. "Hoe werd jouw vader eigenlijk wakker?"

Die zoon legt mij uit dat zijn vader eerst zijn ogen open had "pero sin mirar". Zonder te kijken dus. Dat hij begon te reageren op commando's duurde ook nog ruim een week. Welnu, dat lijkt toch verdomd veel op Heleen nu. Dus ik houd moed.

Wim