Zaterdagavond (nacht) 1 mei

De eerste echte update in twee/drie dagen terwijl er best wel het een en ander te melden is. Maar ik kan het niet anders doen dan in te leiden met een verhaal. We zitten altijd vlak voor het begin van het bezoek, te wachten in de hal buiten de UCI/intensive care. De sfeer onder de wachtenden/familie is ergens tussen gelaten en zeer beleefd. Maar omdat je steeds dezelfde mensen tegenkomt, ontstaat er een zekere amicaliteit gevolgd door gesprekjes. Wim vraagt, vraagt en vraagt, zoekend naar voorbeelden en informatie ter onzer ondersteuning en hoop. Ik ben wat terughoudender, vertaal soms gewoon braaf, maar ben eigenlijk achteraf altijd blij met zowel Wim’s vragen alsook de antwoorden. Maar vanavond zat ik even alleen naast een vrouw die mij aansprak en vroeg waarom ik er was. Na mijn antwoord vertelde ze dat haar man al drie maanden op de intensive care lag en dat het uit coma komen een zwaar en lang proces was. Met een andere familie hebben we inmiddels een soort band, hun vader/oom/broer is van een vrachtwagen gevallen en ligt er al 2,5 maand. Zijn hersenverwondingen waren veel ernstiger dan die van Heleen maar hij is inmiddels nagenoeg hersteld. Moet nog wel revalideren maar alle functies en geheugen zijn terug. De familie baalt dat hij nog steeds op de intensive care ligt vanwege de zeer beperkte bezoekmogelijkheden en vinden dat hij al naar een revalidatiehuis zou moeten kunnen. Zij vermoeden economische redenen, het is per slot van rekening een prive-kliniek waarvan de eigenaren zeer rijk zijn en willen blijven….
En dan nu over mijn alllerliefste Heleen: Ze zijn gestopt met de verdovende middelen die haar in een coma hielden en ze ademt al twee dagen zelfstandig. Klinkt fantastisch en is het natuurlijk ook maar besef wel dat ze nog steeds aan de beademingsapparatuur ligt en nog op geen enkele manier bij bewustzijn is. Ik kan en wil jullie niet vertellen over de technische achtergrond van een en ander maar realiseer dat uit een coma komen nooit (!!!!!) hetzelfde gaat als in een film. Heleen gaat in geen geval ineens haar ogen open doen en vragen wat er is gebeurt. Dat staat vast. Wat gebeurt er wel? Per geval verschillend en in die zin is iedere patient ook echt uniek. Eerst moeten de verdovende middelen uit het lichaam, in het ene geval in twee dagen maar het kan ook meer dan een week duren. Dan ontstaat een vorm van bewustzijn die ook weer per geval verschillend is. Ogen open, bepaalde bewegingen, aantoonbare reacties op externe signalen, noem maar op. En daarna volgt een proces waarin de lichaamsfuncties en hersenfuncties zich kunnen herstellen. Dit kan heel makkelijk een langdurig proces zijn. Weken of maanden.
Goed, waar is Heleen nu? Heleen probeert duidelijk haar ogen te openen, is het ene moment onrustig en het andere moment lijkt ze te slapen. Soms lijkt ze te reageren op stemmen, strelingen of kussen maar dit soort schoonheden liggen echt in de ogen van de toeschouwer. Ze krijgt van de doktoren nog een dag of drie, vier en dan gaan ze de beademing doen via een klein sneetje onder haar adamsappel (hebben vrouwen die eigenlijk? Het heet een tracheotomie), een relatief simpele ingreep, minder kans op infecties en zij ondervindt minder weerstand in haar keel. Niks aan de hand dus eigenlijk. Maar onze favoriete arts Dr. Juan Carlos Peiros deelde onze hoop dat het toch niet nodig zal zijn. Wim kreeg van een Amerikaanse vriend, die zelf van een veel ernstiger auto-ongeluk hersteld is, een hartverwarmende e-mail en een deel daarvan gebruik ik als de “quote van de dag”. Voor ik daar mee afsluit wil ik nog eens benadrukken dat iedere dag niet alleen een geschenk is maar ook dat wij iedere dag een geschenkje van de doktoren krijgen in de vorm van een stukje goed nieuws. Gisteren voor het eerst zelfstandige ademhaling, vandaag hoorden we dat haar maag goed functioneert. We kijken uit naar morgen en houden hoop op een volledig herstel.
“How do you eat an elephant or a whale ?
One bite at a time.

Your sister will have problems seemingly insurmountable, like "elephants or whales" in size and mass, and duration.

All you can do is get the best medical attention possible, stay positive,
and face one day at a time.

It is important that you be there for her. She will know. She will sense it.”

In liefde voor Heleen, met liefde voor iedereen die haar lief heeft.
Eric