Vrijdagmiddag 28 mei

Gisteren was de fysiotherapie weer helemaal te gek. Het contact met Heleen was van het hoogste bewustzijnsniveau dat ik sinds 21 april heb meegemaakt. Glimlachjes, knikjes, kusjes, nee schudden, aangeven dat het géén pijn deed, aangeven wanneer het wel pijn deed. En fantastisch meewerken. Soms was ze gewoon aan het puffen zo hard was ze aan het meewerken. Rechter wijsvinger op commando bewogen, linker hand/vingers op commando geprobeerd te bewegen. Haar hoofd op commando draaien. Haar benen optrekken en weer strekken op commando. Dat laatste leek niet heel duidelijk doordat ze het continu aan het doen was maar je voelde het verschil in haar benen tussen een dwangmatige beweging en een beweging op commando. Ik heb een aantal keren geschreeuwd van enthousiasme. Commando moet je trouwens lezen als "op lieve toon vragen en beloond met een kus".

Zegt Pepe, de fysiotherapeut, ineens: "Als zij nou de hele tijd probeert te gaan zitten, wat zou er dan gebeuren als we haar eens zouden laten zitten?". En nog géén minuut later had Heleen haar benen over de bedrand en zat ze. Getild door Pepe en mij. Vastgehouden voor de balans. Maar ze zat wel zelf!!!!! En als je vroeg haar hoofd op te richten, richtte zij haar hoofd op!!!
Ongelofelijk. Mijn lief vijf weken alleen maar liggend gezien. En ineens zit ze op de bedrand. Twee of drie minuten en toen hebben we haar weer terug gelegd. Ze straalde!
En haar rug was totaal onbeschadigd. Géén vlekje of rood plekje. Gewoon een gezonde strakke huid. Na vijf weken plat. Als er nog iemand de deskundigheid van het personeel of het ziekenhuis in twijfel zou trekken, dan is dat hiermee voldoende recht gezet.

Bij het middagbezoek was ze nog heel onrustig. Ik drukte haar vast op haar kussen om haar rust te geven. Dr Juan Carlos zette het bed in een halve zitstand maar dat gaf haar weinig rust. Dus hield ik haar steeds vast en liet haar zo nu en dan omhoog komen.
Op een gegeven moment, legde ik haar rechterarm om mijn rug, liet haar omhoog komen, hielp haar daarbij en zo belanden we in een knuffelstand waarbij zij haar hoofd in mijn schouder liet rusten. Maar als ik haar vroeg mij aan te kijken, richtte ze haar hoofd op en keek me met haar twee strakblauwe kijkers stralend aan.
Ook het avondbezoek verliep onrustig. Ze blijft maar proberen overeind te komen.

Het bezoek van vanmiddag was in die zin een opluchting. Ze sliep want ze had een Diazepammetje (slaapmiddel) gekregen om haar te laten rusten. Een meer dan welverdiende rust na de enorme inspanningen van gisteren. Ze heeft een kleine bacteriëele infectie in haar longen maar die wordt nu met antibiotica bestreden. Niks ernstigs. Haar linker sleutelbeen lijkt "uit het lood" te liggen. Maandag wordt daar een MRI scan van gemaakt en op basis daarvan kijken ze verder. Dr Carlos opperde als mogelijkheid dat het sleutelbeen tegen zenuwen aanligt waardoor het bewegen van de linkerarm en hand misschien pijnlijk voor haar is en wat haar huidige gebrek aan beweging in haar linkerarm dan zou kunnen verklaren. Nadere informatie volgt naar aanleiding van resultaten MRI.
Volgens Dr Carlos zou Heleen kunnen praten of in ieder geval woorden kunnen uitbrengen als ze géén tracheo (dat buisje in haar keel) had. Hij is daar van overtuigd. Die tracheo moet nog even blijven zitten want haar slikreflexen zijn nog niet voldoende.

Zondagmorgen mogen Heleen en ik weer samen fysio doen.
Heerlijk!

Liefs

Eric