Maandagmiddag 3 mei

Vanmiddag hadden we allemaal de indruk dat Heleentje lijkt te reageren op onze stemmen en aanrakingen. We hebben vreselijk gesjoemeld met de stricte regels van de UCI. Normaal mogen er per bezoekuur maar 3 gasten een bezoek brengen. Vanmiddag was Marita er, die is met haar gezin gisteren aangekomen. Zij heeft een ander huis gehuurd voor haar vakantie, om ons rustig in het huisje van haar en Heleen te kunnen laten zitten. Geweldig bedankt, Marita! Daarnaast waren Jorge en zijn vrouw Pastora er. Pastora is speciaal voor Heleen naar Ibiza komen vliegen vanuit Madrid. Ze vliegt morgen weer terug. Jorge blijft hier omdat het zijn werk is om op het strand gasten te masseren in dienst van de Club Tropicana op de Playa Jondal.

Zo hebben we het bezoekuur verdeeld over ons allen. Eric, Marita, Mama, Jorge, Pastora, Wim.

Heleen is nog steeds niet wakker, en heeft nog steeds de beademingsbuizen in haar mond, hoewel ze zelfstandig ademt.

Verder lag ze een beetje te trillen met haar hoofd, als iemand die Parkinson heeft. Ik maakte me daar zorgen over, want ik dacht dat op hersenbeschadiging kon duiden, maar het werd tijdens de 10 minuten dat ik haar heb gezien, al minder, en mijn opvolgers hebben het niet meer waargenomen. Bovendien verzekerde Dr. Juan Carlos Peiro mij naderhand dat dit volstrekt normaal is voor een patient met een hersentrauma die uit coma bijkomt.

Maar nu het goede nieuws: Ik legde mijn hand in die van Heleen. Ik vroeg haar voor de vuist weg: Wil je nog in mijn handje knijpen? En direct kneep ze! Ik voelde dit als een grote overwinning!

Ik houd mij nog steeds voor dat het toeval kan zijn geweest, maar deep down weet ik beter.

Eric heeft het 5 keer gevraagd, en 4 uit 5 keer deed ze het. Maar de vlag mag nog niet uit! Ze is nog steeds, na 12 dagen, niet wakker, en ze ligt op de Intensive Care. Het was een "golpe muy fuerte" en we weten niet welke schade dit heeft toegebracht, totdat wij met haar kunnen communiceren.

Na afloop was de "informe medico" met onze favoriete dokter Juan Carlos Peiro.

Een hele rustige, vertrouwen uitstralende Cubaan, die goed engels spreekt. Eerder had hij al gezegd: This is a matter of time, my friends!

Nu begon hij met de mededeling: Thank you very much for the flowers!
Dus wij vroegen: Which flowers? The ones we gave ten days ago?

No, the ones we received today!

Dus wij (Eric, Wim en Rudy) hebben uitgelegd dat we daar niets van weten en dat wij niet de afzenders van deze flowers zijn. Eric heeft van het weblog verteld en dat Heleen wil dat dat alle attenties worden gestuurd naar het verplegende personeel.

Welnu, je kon aan zijn reactie zien dat hij dat nog nooit had meegemaakt. Maar dat het gewaardeerd werd, dat konden we ook zien.

You will get more, zeiden we. Maybe candy, cheese, chocolate or more flowers, we don't know. We just know that Helena has many friends who appreciate the way you take care of her!

Daarna ging het over Heleen. She is coming! Slowly but steadily, aldus Juan Carlos.

Hij sprak de hoop uit dat 1 dezer dagen de beademingstube verwijderd kon worden. Na 15 dagen is het protocol dat ze de tube moeten verwijderen en op een tracheotomie moeten overgaan. Dat betekent beademing via een sneetje in haar keel. Maar dat kon nog wel een beetje gerekt worden, "because her lungs are in very good condition, and there is no inflammation of the lungs."

Rudy maakte toen een grapje dat dat voor Eric en Wim niet zou opgaan, want die roken als schoorstenen.

Afijn, zo blijven we onder de omstandigheden toch nog normale mensen. Daarna zijn we met Jorge en Pastora weer naar onze "Casa de Helena y Marita" gegaan, alwaar we een ensalata en melon con jamon hebben klaargemaakt en genuttigd. Het is hier vandaag trouwens hondeweer. Onweer en slagregens.

Podemos tener Esperanza y Confianza.

Wim