12 mei 2010: Rudy's verjaardagscadeau

Heleen is niet meer in coma. Om maar eens met het goede nieuws in huis te vallen.
Dit was het verjaardagscadeau voor onze moeder Rudy, waar wij allemaal van meegenieten.
Heleen had beide ogen open en is zich bewust van wat er om haar heen gebeurt. Dit betekent ook volgens de artsen dat zij niet meer in coma is.

Iedereen heeft dit op zijn/haar eigen manier ervaren. Zelf heb ik eerst gevraagd of ze in mijn hand kon knijpen als ze mij hoorde. Dat gebeurde niet. Haar armen en handen waren vandaag behoorlijk verkrampt, maar dit kan morgen weer anders zijn. Dr. Adriana Martin legde uit dat dit door de spierinspanning komt. Ze ligt nogal te trekken aan de riemen waarmee haar polsen vastgebonden zijn. Maar haar ogen lijken echt contact met je te maken. Je hebt de indruk dat ze je ziet en hoort. En haar ogen bewegen nu ook bijna van hoek tot hoek.

Toen kwam ik op het idee om te vragen haar tong uit te steken als ze mij begrijpt. Ik deed het eerst voor. Het kost haar zoveel inspanning, dat ik mij bijna schuldig voel, maar ze deed het! Het was zeker geen "Sliep uit!", maar eerst begon ze haar tong een beetje te bewegen en daarna kwam hij een stukje over haar lippen. Jezus Mina, wat maakt je hart op dat moment een sprong! Was dit nou toeval? Ik putte mij uit in complimentjes. Jaaa Heleentje! Wat goed! Wat ben jij sterk! En wat maak je me blij! Want dit betekent dat je me hoort, dat je me ziet en dat je me begrijpt!

Ik heb het haar nog een keer aangedaan om het te proberen, en weer voldeed zij met dezelfde inspanning aan mijn verzoek. Dat kan toch geen toeval meer zijn? Dus ik zeg tegen Heleen: "Ik ga even de dokter halen, want die moet dit ook zien." Ik op zoek naar Adriana. Die zei mij eerst dat Heleen deze ochtend al heel erg alert was geweest, haar aankeek en volgens haar had Heleen naar haar gelachen. Of in ieder geval een poging daartoe gedaan. In het bijzijn van Adriana lukte het niet nog een keer, maar ik wist het al zeker. Achteraf vervloekte ik mijzelf, want ik had Heleen ook kunnen vragen of ze haar ogen wilde dicht te doen. Dat kost heel wat minder inspanning. Volgende keer.

Enfin, we zijn allemaal in een blije stemming met dit verjaardagscadeau. Rudy heeft de hele IC staff getrakteerd op taart, die wij gisteren hadden besteld bij de beste banketbakker in de buurt. Ik denk niet dat ze hun Helena snel zullen vergeten. Ook mama heeft ervaren dat Heleen haar herkende en reageerde. Ook zij heeft menig traan gelaten vandaag. Van geluk maar deels ook van verdriet, want aan de ene kant is het geweldig dat Heleen uit het dal klimt, aan de andere kant is het hartverscheurend om te zien dat er nog zoveel mis in dat bolletje en dat ze nog zo weinig kan. Elsbeth zei vandaag: Heleen is langzaamaan weer aan het "aansluiten". Ikzelf zie Heleen als Terminator 2. Tot moes geslagen, je denkt in eerste instantie: Die is er geweest. Maar al die metalen klodders kruipen naar elkaar toe en regenereren tot de oude Terminator. Daar ga ik vanuit! In deze vergelijking AUB wel even vergeten dat de Terminator een slechterik was.

Bij de informe medico bevestigde Adriana dat Heleen op de goede weg is. Alle reserves die ik gebruikelijkerwijs heb, werden vakkundig van tafel geveegd. Er was weinig abnormaals aan Heleen's wijze van bijkomen. Het schijnt te horen bij patienten die een hersentrauma hebben opgelopen. Zij kon ook bevestigen dat Heleen niet meer in coma is. Het gaat er volgens Adriana niet zozeer om hoe Heleen vandaag is, het gaat erom hoe zij morgen is, en overmorgen en de dag erna. Als het elke dag een beetje beter gaat, dan gaat zich hopelijk het wonder voltrekken waar we allemaal naar verlangen.

Wim