Maandagmiddag 31 mei

Knipoog. Gisteren gaf Heleen mij als grapje een knipoog... Weer iets nieuws. En hoe onbelangrijk het ook klinkt, vergeet niet dat het weer een extra communicatiemogelijkheid is. En een vrolijke. Vanmorgen kreeg ik er weer één. Fysiotherapie was gisteren zonder fysiotherapeut maar we hebben serieus geoefend en ook veel pret gehad. Heleen vindt de fysiotherapie heerlijk. Vermoeiend maar heerlijk. Het contact met haar bereikt tijdens de fysiotherapie steeds nieuwe hoogtepunten.
Tijdens het reguliere bezoek probeer ik zoveel mogeijk haar tot rust te brengen. Want ze vecht maar door. Stel je voor dat je duizend "sit-ups" op een dag zou moeten doen. Zij doet dat nu dwangmatig. Bij sommige bezoeken ben ik blij dat ze haar even een rustmiddeltje hebben gegeven. Maar ze blijft vooruitgang maken. Kleine dingen die vaak te ontroerend zijn voor woorden. Er gaat géén bezoek voorbij waarin ik niet gevuld wordt met een enorme trots op haar.

Informe medico. De MRI scan hebben ze vrijdag al gedaan, er was even een gaatje om het te doen. De "schoudersituatie" op links blijft onduidelijk, daar zullen specialisten zich over moeten buigen. Maar zoals Dr Juan Carlos benadrukte: heeft géén haast en is ter voorbereiding van de revalidatie. Bij het maken van de MRI hebben ze ook de hersens meegenomen. Er zit een beetje vocht maar dat is een normale reactie op een trauma, de bloedpropjes zijn verder geslonken en er is géén zichtbare hersenschade.
Ik herhaal dat nog even voor de duidelijkheid:
ER IS GÉÉN ZICHTBARE HERSENSCHADE.
Het ideale plaatje voor de mogelijkheid van een volledig herstel. Dr Juan Carlos was zeer tevreden met dat resultaat. Zeer tevreden.
"Geduld, mijn vrienden, geduld."En dat hebben we.

Morgen weer solo fysiotherapie, donderdag samen met Pepe. Had ik al verteld dat Pepe een hele fijne vent is? Ook Heleen vind hem leuk. En net als alle verpleegsters en doktoren, vind Pepe Heleen ook heel leuk en lief. Logisch, wie niet?

Liefs,

Eric

Vrijdagmiddag 28 mei

Gisteren was de fysiotherapie weer helemaal te gek. Het contact met Heleen was van het hoogste bewustzijnsniveau dat ik sinds 21 april heb meegemaakt. Glimlachjes, knikjes, kusjes, nee schudden, aangeven dat het géén pijn deed, aangeven wanneer het wel pijn deed. En fantastisch meewerken. Soms was ze gewoon aan het puffen zo hard was ze aan het meewerken. Rechter wijsvinger op commando bewogen, linker hand/vingers op commando geprobeerd te bewegen. Haar hoofd op commando draaien. Haar benen optrekken en weer strekken op commando. Dat laatste leek niet heel duidelijk doordat ze het continu aan het doen was maar je voelde het verschil in haar benen tussen een dwangmatige beweging en een beweging op commando. Ik heb een aantal keren geschreeuwd van enthousiasme. Commando moet je trouwens lezen als "op lieve toon vragen en beloond met een kus".

Zegt Pepe, de fysiotherapeut, ineens: "Als zij nou de hele tijd probeert te gaan zitten, wat zou er dan gebeuren als we haar eens zouden laten zitten?". En nog géén minuut later had Heleen haar benen over de bedrand en zat ze. Getild door Pepe en mij. Vastgehouden voor de balans. Maar ze zat wel zelf!!!!! En als je vroeg haar hoofd op te richten, richtte zij haar hoofd op!!!
Ongelofelijk. Mijn lief vijf weken alleen maar liggend gezien. En ineens zit ze op de bedrand. Twee of drie minuten en toen hebben we haar weer terug gelegd. Ze straalde!
En haar rug was totaal onbeschadigd. Géén vlekje of rood plekje. Gewoon een gezonde strakke huid. Na vijf weken plat. Als er nog iemand de deskundigheid van het personeel of het ziekenhuis in twijfel zou trekken, dan is dat hiermee voldoende recht gezet.

Bij het middagbezoek was ze nog heel onrustig. Ik drukte haar vast op haar kussen om haar rust te geven. Dr Juan Carlos zette het bed in een halve zitstand maar dat gaf haar weinig rust. Dus hield ik haar steeds vast en liet haar zo nu en dan omhoog komen.
Op een gegeven moment, legde ik haar rechterarm om mijn rug, liet haar omhoog komen, hielp haar daarbij en zo belanden we in een knuffelstand waarbij zij haar hoofd in mijn schouder liet rusten. Maar als ik haar vroeg mij aan te kijken, richtte ze haar hoofd op en keek me met haar twee strakblauwe kijkers stralend aan.
Ook het avondbezoek verliep onrustig. Ze blijft maar proberen overeind te komen.

Het bezoek van vanmiddag was in die zin een opluchting. Ze sliep want ze had een Diazepammetje (slaapmiddel) gekregen om haar te laten rusten. Een meer dan welverdiende rust na de enorme inspanningen van gisteren. Ze heeft een kleine bacteriëele infectie in haar longen maar die wordt nu met antibiotica bestreden. Niks ernstigs. Haar linker sleutelbeen lijkt "uit het lood" te liggen. Maandag wordt daar een MRI scan van gemaakt en op basis daarvan kijken ze verder. Dr Carlos opperde als mogelijkheid dat het sleutelbeen tegen zenuwen aanligt waardoor het bewegen van de linkerarm en hand misschien pijnlijk voor haar is en wat haar huidige gebrek aan beweging in haar linkerarm dan zou kunnen verklaren. Nadere informatie volgt naar aanleiding van resultaten MRI.
Volgens Dr Carlos zou Heleen kunnen praten of in ieder geval woorden kunnen uitbrengen als ze géén tracheo (dat buisje in haar keel) had. Hij is daar van overtuigd. Die tracheo moet nog even blijven zitten want haar slikreflexen zijn nog niet voldoende.

Zondagmorgen mogen Heleen en ik weer samen fysio doen.
Heerlijk!

Liefs

Eric

Woensdag 26 mei

Lieve mensen,

Hoe fijn om hier zo dichtbij Heleen te zijn geweest....!
De ochtenden gaan voorbij met Eric’s koffietjes, Mo’s versgeperste sinaasappelsap, Harry’s citroencake en mijn appeltaart zo maken we ons klaar om naar het ziekenhuis te gaan. Op de ‘wacht’-trap (& 2 stoeltjes...) begroeten en maken we een praatje met de mensen met ieder hun eigen verhaal van een dierbare achter de ICU deuren. Eric gaat als eerste naar binnen om zijn liefje goedemorgen te kussen en te kijken hoe het met haar gaat. Daarna verdelen we de tijd over Mo/Harry/Syb en als afsluiting van het uur gaat Eric haar nog een kusje brengen.

De bezoeken zijn overweldigend en emotioneel, dit diepe gevoel kende ik niet.
Spanning maar ook angst voor je eigen emotie.
Heleen is een beetje wakker; ze kijkt, ziet me, glimlacht ik geef haar een kusje op haar voorhoofd streel haar wang, haar korte haren (prachtig grijs peper en zout, wat haar eigenlijk heel goed staat!) een traantje over haar wang. Ik vertel haar van alles en nog wat met hier en daar een grapje ze reageert op wat je verteld met een glimlach of een knikje ik geef haar kusjes van Helena, Anna en van Gijs op haar voorhoofd en blijf maar strelen. Je ziet aan haar dat ze moe wordt van de inspanning ik leg mijn hand op haar rechterwang en mijn andere hand op haar voorhoofd zing mijn kleine liedje voor haar (wat ik iedere keer voor haar zing) ze sluit haar ogen, dan draait ze haar mond richting mijn handpalm en kust mijn hand, ontzettend blij en ontroerd geef ik haar een dikke kus op haar mond en spreek haar moed in, wat is ze aan het knokken, ze doet het zooo ontzettend goed! In dit 1e bezoek heb ik het meeste contact gevoeld, ieder bezoekje is weer anders, soms heel actief met haar benen en hoofdbeweging en soms slaapt ze een natuurlijke diepe slaap. Het werd steeds fijner om gewoon bij haar te zijn... te kletsen, te strelen, te zingen kortom:
‘to cuddle’ haar zoveel & lang als mogelijk!
Gisteren was een heel fijne dag, Eric mocht helpen bij de fysiotherapie (een –zo verdiend!- cadeautje voor hem om een half uurtje langer bij en met haar te mogen zijn en eindelijk fysiek iets te kunnen doen!). Dr. Juan Carlos onderstreepte later ook hoe belangrijk het is om naast de fysio techniek, de aanraking ook het gevoel -het hart; de liefde voor Heleen- zijn volle werk te laten doen...

De 5 dagen zijn voorbij gevlogen, we leefden van bezoek naar bezoek met tussendoor heerlijke lunches op verschillende strandjes en als afsluiting van de dag fijne dinertjes in de leuke tentjes op het eiland.

Groot respect voor jou Eric, je bent meer dan een geweldige lieverd voor ons aller liefje Heleen, stap voor stap en dag voor dag waarin jij je hart volgt met Heleen samen...

Liefs SYBX

Woensdagmiddag 26 mei

Een nieuwe fase? Na vijf weken is een nieuwe fase begonnen. We gaan van afwachten van het herstel naar het voorbereiden en werken aan herstel. Eigenlijk afgelopen week al begonnen. Gisteren mijn eerste fysiotherapie sessie met Heleen gehad. Fantastisch! Geweldig! Onbeschrijfeijk! Voor het eerst aktief betrokken bij het herstel van Heleen. Heel erg fijn voor mij maar het mooiste was dat het ook voor Heleen zichtbaar fijn was. Ze was betrokken, ze deed echt mee en ze deed haar best. De fysiotherapeut (Pepe) was oprecht onder de indruk en zag duidelijk het verschil in response. Op mijn verzoek kon ze haar rechter wijsvinger bewegen...
Kippevel momentje. En toen ik hoorde dat ik morgen weer mee mag doen, moest ik mij bedwingen om de boodschappende verpleegster niet helemaal te overladen met kussen en knuffels.
In het doktersgesprek van vanmiddag (Dr Carlos) werd mij bevestigd "dat ik het toelatingsexamen had gehaald" en dat mijn aanwezigheid op de intensive care buiten de bezoekuren om (bij de fysiotherapie dus) zou worden toegestaan. Ik wist niet eens dat er een examen was maar ben natuurlijk dolblij met deze uitkomst.
Morgenochtend half elf.
Ik kan niet wachten. ;-)

Liefs

Eric

Maandagavond 24 mei

Heleen vecht lekker door. Verkrampt, zwetend, trillend, schuddend en manisch bewegend. En dan nog weet ze er op de juiste momenten een glimlach uit te toveren. Kusjes te geven. Geruststellend te knipogen. Staand aan haar bed wisselen de emoties zich in hoog tempo af. Gefrustreerd omdat je haar zo graag wil helpen. Angst omdat je bang bent dat ze lijdt. Hoop omdat je weer een nieuw beweginkje ziet. En vooral veel trots. Trots op haar levenslust. Trots op haar vechtlust. Trots op haar wens te laten zien dat het goed met haar gaat. Trots op Heleen omdat ze iedere dag meer Heleen is.
En zoals gisteren al gemeld, Heleen met ondertussen weer haar onmiskenbare blosjes op haar wangen.

En inmiddels hebben we al weer een paar gesprekken met de doktoren gehad. Dr. Juan Carlos schetste de toekomst zoals we die mogen verwachten. Pas een jaar na het ongeluk is op te maken wat de schade uiteindelijk zal zijn maar gebaseerd op statistiek, zijn ervaring en de analyse van de MRI-scan, mogen we uitgaan van een herstel van 90 tot 95% van de oude Heleen......
Hoe positief kan een verwachting zijn!?!
In de eerste maand die we nu achter de rug hebben, gaat/ging het herstel relatief het snelst. In de komende 11 maanden zullen het steeds hele kleine en langzame stapjes zijn. En die moeten worden bevochten middels revalidatietherapie. Daarbij zijn de eerste twee maanden belangrijk bij het opbouwen van het niveau van de therapie. Zie ook zijn prachtige schets.
Volgens Dr Juan Carlos moet Heleen zo snel mogelijk van de intensive care en meer tijd met mij en andere naasten krijgen. Ook Dr. Carlos is positief maar hij is veel voorzichtiger ten aanzien van het verlaten van de intensive care. Hij wil dat zeker niet overhaasten. Maar ook hij moet erkennen dat het belang groeit van onze bemoeienis bij Heleen's herstel.
Morgenochtend tref ik de fysiotherapeut van Heleen. Voor een kennismaking, voor het leren van oefeningen en mogelijk ook voor het hem helpen bij de fysiotherapie in de zin van vertalen naar Heleen. In ieder geval zie ik Heleen morgen al een eerste keer buiten de twee magere uurtjes van het reguliere bezoek. En dat is een goed begin.
Meer tijd, meer bemoeienis, meer fysiek contact. Ik ben er klaar voor. En ik heb er ongelofelijk veel zin in.

In liefde voor Heleen

Eric

PS Dank voor steun en begrip ten aanzien van mijn beslissing niet meer dagelijks te bloggen. Daarmee is de dwang weg. Nu kan ik in alle vrijheid weer vaker en met meer plezier bloggen.

Zondagmiddag 23 mei

Lieve allemaal,

Gisteravond was het de vierde keer dat ik bij Heleen aan haar bed stond.
Vier keer anders en toch vier keer Heleen

Elke keer zie je van alles gebeuren en dat is eigenlijk ook het enige dat je wilt.
Je hoopt op een verandering, lees.... verbetering, hoe klein dan ook.
En die hebben we gezien. Echt.

Want wat doet ze ongelooflijk haar best.

Bij mijn toch nog wel onnozele grapjes gaf ze me keer op keer een glimlach.
Ze geeft kussen bij de vleet (.... vooral als je over Eric begint)
Grappen over tomatenplantjes doen het goed.
Zelfgebakken appeltaart van Syb en citroencake van Harry.... hup ....weer een smile.

De favoriete dokter gaf aan dat als ze zo doorgaat,
ze wellicht op korte termijn mag verhuizen naar een andere afdeling.
Weg van de IC. Op naar andere bezoekuren.
Meer tijd voor Helena en haar Eric.

Elke handeling, elke verandering, elk gebaartje maakt je blij,
maar doet je ook tegelijkertijd beseffen dat er nog een hele lange zware weg te gaan is.
Vooruit spoelen, zoals je normaal met een slechte film doet, gaat helaas niet,
maar ik heb alle hoop en heel veel vertrouwen in een happy end.
Alleen al vanwege die geweldige hoofdrolspeelster en haar bikkel van een prins.

Al mijn liefs voor Heleen en Eric

xxxx Mo

Oh en... ja echt waar... de bekende Heleen blosjes zagen we gisteren voorzichtig op haar wangen verschijnen...

Zaterdag 22 mei

Op verzoek van broer Wim, hieronder een stuk e-mail verkeer van hem met Bruce Brycheck, de man die we al eerder aanhaalden op dit blog vanwege zijn inzichten en positieve instelling.


From: Wim Dankbaar
To: Bruce Brychek
Sent: Sat, May 22, 2010 4:27:21 AM
Subject: RE: Jimmy and I Send Our Best To Heleena:

Dear Bruce,

Heleen came awake from her coma a good week ago. Shortly after I had to return home, but I am planning to go back soon. The process or regaining full consciousness is slow. She makes a lot of cramped movements that she does not seem to master with her mind yet. Also she does not yet speak. On the sunny side, the doctors say that it is all within the normal limits of a patient recovering from a brain trauma. They remain confident that she can make a full recovery. They started some physiotherapy for her. She appears to recognise most of us and she obeys orders on command, for example if you ask to squeeze her hand, she does. And she says yes by blinking her eyes or acknowledging with a smile. Also, they took her off the respirator three days ago.

We keep our fingers crossed that she will get back to normal.

Thank Jimmy and yourself for your compasssion.

Wim


From: Bruce Brychek
Sent: zaterdag 22 mei 2010 16:45
To: Wim Dankbaar
Subject: Re: Jimmy and I Send Our Best To Heleena:

Dear Mr. Wim Dankbaar:

Wim - I hope that Heleena continues to progress. As I can recall, when I could begin some movement and light physiotherapy is when I think that I started to get better. My memory is not "real memory," rather is is "improvised memory" of what I was told over and over of what happened and how I progressed those first few weeks and months. I certainly don't recall the surgeries for my two (2) broken arms, and two (2) broken legs, and body cast, head, face, crushed legs, burns, cuts, gashes, etc. I have those pictures of me, which I showed you. But there was never "real memory," then or even today. To this day I don't remember much/most of what happened.

Although Jimmy was going to write you, and send you a card, we decided to wait for a while because you had been in Spain, and we only have your Holland address. In addition, during this time, I can send you an email more quickly for both of us. And since I live 10 - 20 minutes from Jimmy, I can be there "instantly," tell him, communicate with you, and keep a quick, complete circle of communication. And when you are settled, and hopefully Heleena is improving even more, as I am confident that she will, you will have time to appreciate a letter and card from Jimmy at your home in Holland.

I am going to have a Special All Day Meeting with Jimmy today as it is Saturday, and "we secretly" arrange 6 - 8 hour meetings generally 1 - 2 days a month. I usually spread all of the visits throughout the month.

Anyway, I will tell Jimmy today of very positive signs and strong hope for Heleena.

Wim I am so Very Happy for Heleena, you, Wim, your mother, Eric, and your entire family and close friends.

Wim, she suffered not amputations, and it looks as promising as possible.

As far as her movement, remember that before my accident, I could Bench Press 350 pounds, and Karate Chop and Punch through numerous boards and bricks. When I began my first physiotherapy, I used rubber bands to exercise my fingers.

I tell you this to give you very real, serious hope. You saw me live almost eight (8) years after my ordeal. And you saw my real pictures. That is why they nicknamed me Bionic Bruce in the 8 - 9 hospitals and surgery centers that I was at over two (2) years.

Wim I look forward to us sitting and eating together, you with your wine, and me with my ice-tea, relieved that Heleena has come through this tunnel of problems.

Be confident. Be strong. She is not dead. She is not burned, or scarred. She is not amputated.

My Friend, rejoice at these positive things.

SHE CAN, AND WILL PULL THROUGH ALL OF THIS. SIX (6) MONTHS OR SO DOWN THE ROAD YOU WILL LOOK BACK AT HER MAJOR PROGRESS WITH DELIGHT.

I do so wish, hope, and pray to the Great Spirit that all possible Blessings and Miracles come to Heleena, and your entire family, and Eric.

I am leaving for my Weekend Meeting/Retreat with Jimmy.

Keep me informed, as Jimmy and I both care for Heleena's progress.

Respectfully,
Bruce Patrick Brychek.

Donderdagmiddag 20 mei

Heleen was onrustig en versufd. Keek me wel aan, perste er een glimlach en een aantal kusjes uit maar ik had niet de indruk dat ze echt kontakt maakte. Weer ongecontroleerde pogingen om overeind te komen. Ben bij haar in bed gaan zitten (eerst gevraagd aan verpleging) en heb haar zoveel mogelijk vastgehouden waarna ze vrij snel in slaap viel. Ik zal eerlijk zijn: om haar zo versuft en ongecontroleerd bewegend te zien, is géén feest. De wetenschap dat het erbij hoort en dat het normale stapjes in het proces naar herstel zijn, geeft troost. Tegen haar aan kunnen zitten, goed vasthouden, haar kunnen kalmeren en een uur met haar alleen zijn, is wel een feest.
Ook het gesprek met Dr. Adriana Martin had iets dubbels. Heleen ging goed vooruit, haar reacties en bewegingen zijn "normaal". Fysio- en bewegingstherapie krijgt ze al dagelijks (zal volgende keer vragen sinds wanneer) en ze gaan ook met medicatie iets aan haar verkrampte armen, benen en nek doen. Maar dat kan weken duren voordat dat effect heeft... Weken? Daar moest ik toch even bij slikken. Dat het een lang en moeilijk proces gaat worden was al eerder duidelijk maar de gedachte dat het nog weken duurt voordat zij van die verkrampingen af is, valt zeer zwaar.
Maar het zal erbij horen en ik moet toch steeds denken aan de man die eerst naast haar lag en die drie maanden op de intensive care heeft gelegen. Ook met een hersentrauma. Ik zag hem weer gisteren met zijn familie naar buiten lopen. Voorzichtig maar zeer goed gestemd. Het herstel van Heleen vordert langzaam maar ze loopt nog in alle opzichten voor op het herstel van die man eerder. Dus als Heleentje over twee maanden ook zo het ziekenhuis uit schuifelt, ben ik de gelukkigste man op aarde.

Heleen ligt er vandaag precies een maand.
En wat een spannende maand was het. Van kritieke toestand naar hoop op volledig herstel. En eigenijk groeit het vertrouwen op volledig herstel ook met de dag. Maar iedere dag een blog wordt een beetje als een boek over groeiend gras. Het wordt een blog aan mijn been (vind ik zelf een hele leuke woordspeling). Er zitten goede dagen tussen maar ook de slechte horen er bij. Het valt mij soms moeilijk over ieder bezoek iets positiefs te melden en ik wil wel eens gewoon bijkomen of nagenieten van een bezoek zonder dat meteen met anderen te moeten delen. Dus niet meer iedere dag een blog. Ik weet dat er heel veel mensen zijn die de dag met het blog/een update beginnen of eindigen, aan hen zeg ik sorry maar ik hoop op begrip. Als je een volger van het blog wordt, krijg je automatisch een berichtje bij het verschijnen een nieuwe bijdrage. Lekker makkelijk. Er zijn inmiddels al 35 berichten gepubliceerd en onwaarschijnlijk veel reacties. Overwegend positief al zaten er wel eens twijfelachtige tussen. Ik ga natuurlijk wel gewoon door met het blog en zal ook anderen om bijdragen vragen, maar even niet dagelijks.
Probeer de afnemende frequentie alsjeblieft niet negatief uit te leggen.
Heleen wandelt rustig voort op de weg van herstel en ik loop aan haar zij.
Positief en blakend van vertrouwen.

Liefs

Eric

PS Ik lees nog steeds alle mail aan haar voor. Adres is bekend.

Woensdagavond 19 mei

Bij het mddagbezoek was Heleen weer druk in de weer. Maar helder en goed kontakt. En de bewegingen leken rustiger en beter beheerst. Ze herkende duidelijk Carola en Hjordis. En ze glimlachte heel veel. Dr. Carlos was weer positief. Ze gaan met de vochtregulering ook proberen iets aan haar verkrampte houding te doen, ze leek nu al iets flexibeler. Omdat ze steeds probeert overeind te gaan zitten gaan ze binnenkort ook haar bed zo nu en dan naar een zitpositie proberen te brengen. Maar rustig en geleidelijk. En er gaat iets aan komen van fysio- en bewegingstherapie. Alles op zijn tijd.
Bij het avondbezoek sliep ze weer heerlijk. Zelfs de massages van Jorge konden haar niet wekken. Maar het was fijn haar zo lekker te zien liggen, zonder verkrampingen en met een hele rustige ademhaling. Een welverdiende rust.

Liefs

Eric

Woensdagmorgen 19 mei

Gisteravond sliep Heleen rustig en vredig. Eigen slaap, eigen ademhaling. Gewoon lekker om te zien.

Op verzoek een update over deze schrijver.
Vanmorgen zijn mijn hulptroepen vertrokken. Missie volbracht. Mijn batterijen zijn geladen en ik kijk met vertrouwen vooruit. Gisteravond Olaf's verjaardag gevierd bij Ed en Jet. Hun fantastische gastvrijheid zorgde voor een uitermate gezellige avond. In de vijf dagen met Olaf, Wim en Harald weer kunnen ervaren wat echte vriendschap betekent. We hebben gelachen en gehuild. Wat een rijkdom...
En ondertussen draait de gewone wereld door. Ik moet bank- en verzekeringszaken regelen, huisvesting zoeken, autohuur verlengen, zal uiteindelijk ook iets met de politie moeten regelen enzovoort. Vanmorgen bij het sleepbedrijf geweest waar de droevige restanten van onze Landrover Santana staan. Heftig. Heftig. Maar opgelucht dat dat nu achter de rug is.

De wasmachine draait en straks mag ik weer naar Heleen.
Morgen aankomst nieuwe hulptroepen.

Het gaat goed met mij....

Liefs

Eric

Dinsdagmiddag 18 mei

Daar waar gisteren de positieve blik uit de tenen moest komen, lag het vandaag voor het oprapen... Heleen is van de beademingsapparatuur!!
Een belangrijke en memorabele stap. Haar "tracheo" zit nu aangesloten op een apparaatje dat zuurstof langs blaast zodat ze dat een beetje extra krijgt maar zoals ik het begreep is dat een standaard-aktie bij het afkoppelen van de beademing. Dr. Juan Carlos was net zo positief over de stapjes van Heleen als Dr. Carlos gisteren. Wat een (h)eerlijke man. Hij praat over Heleen alsof het zijn eigen kind betreft. Geruststellend en hartverwarmend. We moeten geduld hebben. Alles ligt binnen de normale parameters, haar huidige bewegingen passen bij haar actuele toestand. Géén zorgen, alléén geloof en geduld.

En dat is er. Na de emoties van gisteren, stonden we vanmorgen verkwikt op. De stap van Heleen zorgde voor een onbekommerde en heerlijke lunch.
Straks nemen de mannen, tijdelijk, afscheid van Heleen en daarna gaan we bij lieve vrienden aan "de toverdrank".

Liefs

Eric

Maandagnacht 17/18 mei

Vanmiddag sliep ons Heleentje. Een natuurlijke slaap, heerlijk om te zien. De dokter (Dr. Carlos Pascuccio) was zonder meer positief. Goede vooruitgang en we moeten alleen een beetje geduld hebben. Ze gaan nog een beetje klooien met de vochthuishouding omdat ze teveel vocht vasthoudt. Verder alles goed en positief. 's Avond was Heleen druk en bewegelijk. Veel bewegen met hoofd en benen. Positief want er zaten weer een paar nieuwe bewegingen tussen, echter vervelend om naar te kijken want je kon zien hoeveel kracht het kostte. Goede dag. Weer een kleine stap verder.

Ik zit bovenstaand verslag te doen aan mijn vrienden maar kan zien dat het bij Olaf verkeerd valt. Hij voelt als géén ander dat het positivisme uit mijn tenen moet komen en dat ik mij in alle bochten moet wringen om er een positieve slag aan te geven.
We stellen vast dat het eigenlijk allemaal gewoon helemaal kut is. En we janken. Doet niks af aan ons geloof in een goede afloop. Maar ondertussen is het gewoon kut en willen we onze Heleen terug. Veel tranen, veel knuffels, veel schouders. En dan toch weer een stukje beter.
En daarna zijn verjaardag. Veel drank, pret, een traantje en uiteindelijk een feest van vriendschap. Het was goed en heel mooi. Heleen werd node gemist.

Ik verheug me op de dag dat ik haar over deze avond kan vertellen.

In liefde voor Heleen.
Eric

Zondagavond 16 mei

Heleen was helder en aktief vanmiddag. Veel tijd met haar kunnen doorbrengen. Nieuwe bewegingen. Ze kan haar hoofd een 10 tot 15 cm optillen, onduidelijk is of dit een onwillekeurige spierreflex is of dat ze een betere houding zoekt. Wat wel duidelijk is dat ze probeert te communiceren. Voorzichtig ja knikken of nee schudden. Glimlachen, fronsen, knipogen. Wat ook duidelijk werd, is dat het haar ongelofelijk veel energie kost. Na 50 minuten zakte ze langzaam weg. De dokter (Assuncion) was enthousiast maar verbond er géén gevolgen aan zoals ontslag uit Intensive Care.
's Avonds was duidelijk dat haar krachtsinspanningen die middag te veel hadden gekost. Ze was vermoeid en moest moeite doen om haar ogen open te houden. Bij bezoekwisselingen, leeft ze echt op en spant zich tot het uiterste in om een blijk van herkenning te geven.
Jorge en Carola waren bij haar. Carola heel kort en Jorge heeft een half uur zijn "ding" gedaan. Massage, zingen en dat soort dingen. Heleen is er gek op en als je Jorge zijn naam noemt, tovert ze een glimlach tevoorschijn.
Met ingang van vandaag stel ik een nieuw bezoekersmaximum in. Drie. Conform de regels. Lijkt me beter voor Heleen.
Vandaag was weer een goede stap. Een fijne dag.
Ik kijk uit naar het bezoek van morgen!

Eric

Zaterdagavond 15 mei

Ons prinsesje maakte een vermoeide indruk vanmiddag. Wist nog aansluiting te maken met Frank en Marita die vandaag vertrokken. Ook Olaf herkende ze. Ik heb haar nauwelijks "gesproken" maar gewoon vastgehouden. De Duitse dokter Christophe Giwer stelde droog vast dat het allemaal wel langzaam ging bij Heleen. Hij zag vooruitgang maar vond het traag. Hij had niet het gevoel kontakt met haar te maken. Toen ik vertelde van het knipogen en kussen, was hij licht verbaasd. Lippen tuiten voor een kus is géén spierreflex. Hij grapte dat Heleen hem nog niet gekust had. Toen ik droog vaststelde dat dat juist een teken van vol bewustzijn was, moest zelfs hij lachen.
Het avondbezoek was ronduit teleurstellend. Ze hadden Heleen een rustgevend middel gegeven om haar uit te laten rusten van het trillen en de inspanning. Ze was in een hele diepe slaap. Kort bezoek. Wim (niet haar broer), Harald en Jorge waren langs maar daar kreeg ze niks van mee.
Ook ik ben moe. Gewoon een slome dag kennelijk.
Morgen met frisse moed verder op de weg van het herstel.

Eric

Vrijdagnacht 14 mei

Een bewogen dag. Bij het middagbezoek was Heleen half slapend, half vechtend om haar ogen open te doen en te kijken wie er met haar sprak. Ik heb haar ogen niet open gezien maar Carola, nichtje Anneke en Frank wel. Bij het gesprek met de dokter (Adriana Martin) werd duidelijk dat Heleen nog versuft was van de verdoving die ze haar hadden gegeven ten behoeve van de MRI scan. Dat hadden ze gedaan omdat ze tijdens die scan niet mag bewegen. De "uitslag" van de MRI was goed. De beschadigingen waren goed zichtbaar (de eerder genoemde en slinkende bloedpropjes en kneuzingen) maar er was géén enkele indicatie voor een blijvende schade. Dat betekent niet dat er géén blijvende schade zal zijn maar in ieder geval is die middels MRI niet vast te stellen. Linksom of rechtsom een positieve uitslag. De huidige behandeling wordt gewoon voortgezet en als het tempo van de afgelopen dagen zich voortzet, is het afkoppelen van de beademingsapparaatuur en verplaatsing naar een andere afdeling mogelijk.
Het avondbezoek was een puinhoop. Door een fout in mijn bezoekschema, waren we met vijf mensen. Nadat ik iemand, met pijn in het hart, gevraagd had een andere keer terug te komen bleek alles op losse schroeven te staan. Er kwam een spoedopname tussendoor. Ik mocht uiteindelijk pas om negen uur (na een uur wachten) bij Heleen langs. De andere bezoekers voor Heleen waren al afgehaakt. Bezoek was daardoor slechts een kwartiertje. Ze was keihard aan het vechten. Bezweet en trillend deed ze haar best zo helder mogelijk naar mij te kijken en te reageren. Ik heb haar kunnen uitleggen dat het allemaal reacties van haar lichaam zijn op het "heraansluiten" van de spieren. Geprobeerd haar te kalmeren. Ze reageerde heel lief en begrijpend.
Deze dagen lijken mij voor haar het zwaarst. Wel een besef dat er iets aan de hand is, besef van korte emotionele bezoeken en dan weer in je eentje door moeten met trillen en schudden. Niet in staat je te uiten of iets aan je positie te veranderen. En alhoewel ik natuurlijk buitengewoon gelukkig ben met het terugkeren van haar bewustzijn, maakt het het ook hartverscheurend haar daar alleen te moeten laten. De dappere prinses en haar part-time deeltijd prins....
Het is en kan niet anders.
Ondertussen zijn mijn hulptroepen gearriveerd. Ik voelde me al beter toen hun vliegtuig op Ibiza aan het landen was. En we hebben een eerste voorzichtige avond in Ibiza stad gehad. Veel drank en veel praten. Steun. Troost. Begrip. Pret. Heerlijk.
Laat geworden.

Knuffel.

Eric

Donderdagavond 13 mei

Ze heeft me gekust!!!
Eigenlijk moet ik zeggen: ik kuste haar en zij tuitte haar lippen. Een echte zoen. De beste zoen. Ook dat moet ik relativeren want door de slangetjes en buizen zijn het maar halve zoenen op de mond, maar toch.
Ik wist eerst niet wat er gebeurde en dacht nog aan een spierreflex. Vergeet het maar. Ik heb haar minstens tien keer gekust en iedere keer tuitte zij haar lippen. En we hebben gecommuniceerd. Ik praatte en zij kneep met haar ogen. Boven iedere twijfel verheven. Ze wist wie ik was (enorme opluchting van mijn kant), ze wist waar ze was, ze vond de doktoren en verpleegsters aardig, begreep dat er maar twee bezoekuren per dag zijn, dat ik trots op haar ben, enzovoort, enzovoort. Onduidelijk bleef nog of ze me goed kon zien. Die vraag beantwoordde ze niet. Maar we hebben ook nog niks afgesproken qua ja of nee dus die vraag en vele andere gaan morgen en later beantwoord worden.
Overigens heeft ook één van de zusters gezien dat zij haar lippen tuitte om te zoenen. De zuster vond het schattig. Leuk, maar het betekent dat Heleen binnenkort van de beademing af kan. Weer een stap in de goede richting.
Ik denk dat communicatie de meest essentiële vorm van bewustzijn is. Vanaf hier is alles mogelijk. Er is nog een lange weg te gaan die zich eerder omhoog slingert, dan dat het een rechte weg gaat zijn. Misschien dat ze de komende dagen weer even in een lager bewustzijns niveau moet zitten. Kan. Het heraansluiten van de spieren is een pijnlijk en langzaam proces. Kan. Misschien werkt niet alles even goed en/of even snel. Kan. Maar de Heleen die wij liefhebben heeft zich al even voorzichtig gemeld en we kunnen eindelijk weer slapen in de overtuiging dat ze terug gaat komen.

Graag had ik vanavond iedereen gebeld maar dat lukte even niet. Wij hebben op de UCI/Intensive Care veel steun gehad van (Spaanse) families, vanavond was de kans om een heel klein beetje steun terug te geven dus die greep ik met beide handen aan. Mamma Rudy, broer Wim, zus Dineke en vriendin Elsbeth vlogen vanavond ten tijde van het bezoekuur terug naar Nederland maar middels een sms waren zij op de hoogte en huilend van blijdschap vlogen ze van Ibiza. Freda (mijn moeder) sliep al maar leest dit morgenochtend en dan belt ze me wel.

Heerlijke Hemelsvaartdag! Morgen komen mijn eerste eigen hulptroepen aan en dan gaat het dak er vijf dagen af.

Wordt vervolgd.
In liefde voor Heleen.

Eric

donderdagmiddag 13 mei

Voor Heleen

Vanavond weer terug naar Nederland. Voor de 2e keer in korte tijd moet ik je achterlaten, zo voelt het. En weer valt het zwaar. Vanmiddag kon ik weer met eigen ogen zien dat, na die heel vele kleine babystapjes die je al had gezet, je wat mij betreft mammoetstappen aan het maken bent. Je ogen kijken en zien, je hoort en begrijpt, je bewegingen zijn stukje bij beetje doelbewuster aan het worden. Net als gisteren loop ik over van trots dat je dit al hebt bereikt. Je bent er nog lang niet maar mijn God, wat ben je al van ver gekomen. Als ik grapjes tegen je maak dat we (ik met zweethandjes van de opwinding, jij aan 't transpireren omdat je dat door het hersentrauma allemaal nog niet goed kunt reguleren) veel te veel aan 't kleffen zijn en dat ik even een doekje wil pakken, lach je naar me, ik weet 't 100% zeker. Als ik in de loop van 't gesprek nogmaals tracht grappig te zijn, doe je 't weer, je lacht (al lijkt dit op 't moment nog wel wat meer op grimassen omdat de linkerhelft van je mond nog niet helemaal doet wat je wilt). Ik probeer de ventilator aan te zetten (lukt niet trouwens, verpleegkundige biedt alsnog uitkomst) en zie dat je ogen me volgen, je houdt alles nauwlettend in de gaten.
Ik vertel je nogmaals waar je bent en waarom, en dat alle piepjes en bliepjes om je heen je op dit moment helpen om door deze tijd heen te komen. Ik geef je nog meer kussen op je wang en je voorhoofd, ook een hele vette van Eric die dit bezoekuur niet mee kon omdat we anders met te veel zijn. Ik neem afscheid van je en beloof je dat ik snel weer bij je terug zal zijn. Ik troost me met de gedachte dat Eric, jouw en onze ongelofelijke rots in de branding bij je blijft, en dat ook de komende periode veel mensen die van je houden je zullen komen helpen wakker te worden.
In het gesprek met de artsen bevestigen ze dat je inderdaad weer meer alert bent dan gisteren, je had vanochtend zelfs naar één van de artsen 'gezwaaid'. De hoeveelheid zuurstof die je nog ter ondersteuning toegediend krijgt is nog slechts minimaal, je doet het al bijna helemaal zelf! Nogmaals, de weg naar volledig herstel gaat een lange worden. Voor nu kan ik alleen maar dankbaar zijn voor het feit dat je wakker aan 't worden bent uit de hele boze droom waar we allemaal in zitten.
Zo trots op je, met heel veel liefde,
Elsbeth

Woensdagochtend 12 mei

Lieve Heleen,
Op de boot terug naar Denia bundel ik mijn gedachten. De afgelopen drie dagen ben ik bij je geweest en heb ik weer heel veel van je geleerd. Nog geen ander halve maand geleden vertelde je dat je meer aan het observeren bent in het leven en wat minder je mening deelt. Dat vond ik mooi om te horen, ook interessant. Wat een vriendin ben
je voor me en wat ben ik blij dat ik de afgelopen dagen bij je kon zijn.

Ik heb je moeder Rudy, je broer Wim, je zus Dineke, je vriendinnen Leonie en Elsbeth heel veel beter leren kennen. Drie dagen bij elkaar onder de pannen, ik ging vanmorgen weg en opeens was er een hele hechte band. Eric, wat een super kanjer van een vriend heb je, groot ontzag voor zijn rust en vastberadenheid en wat een schat. Vanmorgen
heeft hij me naar de boot gebracht. De zorg waarmee hij jou, jouw familie, en al je vrienden en vriendinnen omringt is meer dan gigantisch. We hebben net nog samen bloemen gekocht, een kop koffie gedronken en een fijn gesprek gehad. Ik heb ontzettend veel ontzag voor hem, wat een schat is hij.
En hoe gaat het met jou? Hoe waren de afgelopen dagen? De eerste keer dat ik je zag moest ik een beetje schrikken, zoals we wel vaker zeggen, een blik zegt meer dan 1000 woorden. Ik heb met tranen in mijn ogen zachtjes met je gepraat, verteld over de yoga school, over het leven, over relaties en dat jij straks weer met je voeten in het
zand staat. Lekker een beetje yoga doen. Ik merkte dat je oog open was en even later je andere oog ook. We hadden geen oogcontact maar ik weet dat jij wist dat ik er was. Ik ben bij je gebleven en even later heb ik Eric gehaald. Eergisteren was je heel onrustig, een hoge hartslag, je was volop aan het knokken, je trok constant je benen op, een beetje krampachtig, je had het moeilijk. Minder fijn om dit mee te maken maar ook blij dat je zo actief kan zijn. Je hartslag liep op maar werd lager toen ik samen met je zei ; ‘adem in…..adem uit’, ‘adem in….. adem uit’, adem in …. adem uit’. De doktoren vertelde Eric en Wim dat je alleen actief bent als wij er zijn. Doe maar rustig aan, neem de tijd, de tijd die jij nodig hebt.
Gistermiddag lag je rustig te slapen, nog verdoofd omdat je ‘s ochtend een tracheotomie gehad had. Het mooie, je eindelijk weer eens normaal en ontspannen zien ademen zonder een buis in je mond. Het doet je goed, rustig en heel ontspannen, vertrouwde Heleen.
Nu op de boot terug, ik kijk uit het raam en zie de vuurtoren van Formentera, jij ligt lekker te slapen of hebt wellicht je ogen half open en luistert een naar de muziek op je ipod. Michael Franti hoop ik, a Free World en Everybody has to live together. Tegen Eric heb ik gezegd dat ik over twee weken terug ben. Ik ben blij met je, wat
een vriendin ben je voor me, jij hebt de regie en voor ons allemaal is dit een hele grote les in pluk de dag. Heleen, dank je wel, heerlijk dat ik bij je kon zijn, tot heel snel, ik hou van je.

Roel

12 mei 2010: Rudy's verjaardagscadeau

Heleen is niet meer in coma. Om maar eens met het goede nieuws in huis te vallen.
Dit was het verjaardagscadeau voor onze moeder Rudy, waar wij allemaal van meegenieten.
Heleen had beide ogen open en is zich bewust van wat er om haar heen gebeurt. Dit betekent ook volgens de artsen dat zij niet meer in coma is.

Iedereen heeft dit op zijn/haar eigen manier ervaren. Zelf heb ik eerst gevraagd of ze in mijn hand kon knijpen als ze mij hoorde. Dat gebeurde niet. Haar armen en handen waren vandaag behoorlijk verkrampt, maar dit kan morgen weer anders zijn. Dr. Adriana Martin legde uit dat dit door de spierinspanning komt. Ze ligt nogal te trekken aan de riemen waarmee haar polsen vastgebonden zijn. Maar haar ogen lijken echt contact met je te maken. Je hebt de indruk dat ze je ziet en hoort. En haar ogen bewegen nu ook bijna van hoek tot hoek.

Toen kwam ik op het idee om te vragen haar tong uit te steken als ze mij begrijpt. Ik deed het eerst voor. Het kost haar zoveel inspanning, dat ik mij bijna schuldig voel, maar ze deed het! Het was zeker geen "Sliep uit!", maar eerst begon ze haar tong een beetje te bewegen en daarna kwam hij een stukje over haar lippen. Jezus Mina, wat maakt je hart op dat moment een sprong! Was dit nou toeval? Ik putte mij uit in complimentjes. Jaaa Heleentje! Wat goed! Wat ben jij sterk! En wat maak je me blij! Want dit betekent dat je me hoort, dat je me ziet en dat je me begrijpt!

Ik heb het haar nog een keer aangedaan om het te proberen, en weer voldeed zij met dezelfde inspanning aan mijn verzoek. Dat kan toch geen toeval meer zijn? Dus ik zeg tegen Heleen: "Ik ga even de dokter halen, want die moet dit ook zien." Ik op zoek naar Adriana. Die zei mij eerst dat Heleen deze ochtend al heel erg alert was geweest, haar aankeek en volgens haar had Heleen naar haar gelachen. Of in ieder geval een poging daartoe gedaan. In het bijzijn van Adriana lukte het niet nog een keer, maar ik wist het al zeker. Achteraf vervloekte ik mijzelf, want ik had Heleen ook kunnen vragen of ze haar ogen wilde dicht te doen. Dat kost heel wat minder inspanning. Volgende keer.

Enfin, we zijn allemaal in een blije stemming met dit verjaardagscadeau. Rudy heeft de hele IC staff getrakteerd op taart, die wij gisteren hadden besteld bij de beste banketbakker in de buurt. Ik denk niet dat ze hun Helena snel zullen vergeten. Ook mama heeft ervaren dat Heleen haar herkende en reageerde. Ook zij heeft menig traan gelaten vandaag. Van geluk maar deels ook van verdriet, want aan de ene kant is het geweldig dat Heleen uit het dal klimt, aan de andere kant is het hartverscheurend om te zien dat er nog zoveel mis in dat bolletje en dat ze nog zo weinig kan. Elsbeth zei vandaag: Heleen is langzaamaan weer aan het "aansluiten". Ikzelf zie Heleen als Terminator 2. Tot moes geslagen, je denkt in eerste instantie: Die is er geweest. Maar al die metalen klodders kruipen naar elkaar toe en regenereren tot de oude Terminator. Daar ga ik vanuit! In deze vergelijking AUB wel even vergeten dat de Terminator een slechterik was.

Bij de informe medico bevestigde Adriana dat Heleen op de goede weg is. Alle reserves die ik gebruikelijkerwijs heb, werden vakkundig van tafel geveegd. Er was weinig abnormaals aan Heleen's wijze van bijkomen. Het schijnt te horen bij patienten die een hersentrauma hebben opgelopen. Zij kon ook bevestigen dat Heleen niet meer in coma is. Het gaat er volgens Adriana niet zozeer om hoe Heleen vandaag is, het gaat erom hoe zij morgen is, en overmorgen en de dag erna. Als het elke dag een beetje beter gaat, dan gaat zich hopelijk het wonder voltrekken waar we allemaal naar verlangen.

Wim

Dinsdagmiddag 11 mei

Heleen heeft een geslaagde tracheotomie ondergaan! Een buisje rechtstreeks in haar luchtpijp, een relatief lichte operatie maar er waren ook géén complicaties of bijzonderheden. Voor het eerst sinds het ongeluk, weer vrij zicht op haar lippen. Voor ons prettig maar voor Heleen natuurlijk helemaal fijn dat ze haar mond weer gewoon kan bewegen, slikken en kuchen. Via een slangetje door haar neus (schijnt niet zo vervelend te voelen als het er uitziet) krijgt ze haar voeding. Bij het bezoek van vanmiddag lag ze er rustig bij. Ze ligt weer aan de beademing maar dat is tijdelijk om haar na de operatie even rust te geven. De voor vandaag geplande MRI wordt even uitgesteld omdat er "urgentere" patiënten voor moeten gaan. Klinkt raar maar is fijn om te horen dat zij niet tot die categorie wordt gerekend. De MRI is sowieso slechts voor nader onderzoek, de huidige behandeling (gewoon wachten tot ze bijkomt eigenlijk) wordt gewoon voortgezet. Terwijl Heleen heen en weer gaat tussen rustig slapen en vechten om bij te komen, lopen de spanningen rondom haar bed op. Niet alleen bij ons als familie en vrienden maar inmiddels ook duidelijk bij de doktoren. Iedere dag dat ze niet bijkomt is in feite een teleurstelling maar we zien haar aan de buitenkant nog iedere dag opknappen en we kunnen/willen niet anders dan positief denken dat hetzelfde helingsproces zich aan de binnenkant afspeelt.
Ik zal haar vanavond dus voor het eerst in weken weer een zachtjes op haar mond kussen. En ook een keertje namens alle lezers van dit blog. Wellicht dat dat nog iets helpt en anders wachten we gewoon geduldig tot zij beslist dat ze er klaar voor is.

Eric

PS Gisteravond zijn zus Dineke en vriendin Elsbeth aangekomen. Leonie is vanochtend vertrokken en we missen haar al. Roel is er nog wel en zorgt voor de nodige frisse wind en blijmoedigheid.

Zondagmiddag 9 mei

Beste vrienden,

Vanmiddag had Heleen haar beide ogen weer open.

Ik zie dit graag als een goed teken, maar ik maak me ook zorgen dat ze in het luchtledige staren. Als je rond haar bed loopt, lijken haar ogen je wel enigszins te volgen, maar de oogbeweging is zeer beperkt. Waar een normaal mens de irissen naar beide ooghoeken kan bewegen, is dat bij Heleen niet het geval. Het zijn bewegingkjes binnen een heel beperkte ruimte in het midden van het oog. Ik zette haar Yogamuziek wat harder, aaide een beetje over haar voorhoofd, en toen deed ze haar ogen dicht en zakte met haar hartslag terug in slaap.

In elk geval heeft ze nog niet het bewustzijn om op vragen te reageren. Ik heb ook vandaag weer gevraagd: Als je me hoort, meisje, knijp dan maar in mijn hand! Geen reactie. Ze knijpt wel vaak als je een hand in de hare legt, maar nog niet op commando. Dit is het bewustzijnsniveau dat nodig is om die verrekte tube uit haar keel te verwijderen.

In de contacten met de doctoren, merk ik ook dat zij steeds meer vragen of Heleen al reageert op ons. Daaruit maak ik toch op dat ze dat enigszins verwachten rond deze tijd.

Laten we er geen doekjes om winden: Heleen's hersenen zijn beschadigd door de klap. Dat hoeft op termijn geen probleem te zijn als haar hersens die schade zelf kunnen herstellen. Vergelijk het met een snee of een schaafwond of een bloeduitstorting. Daar zie je na een paar weken of maanden niets meer van. Maar als je vingertopje wordt afgehakt, groeit die niet meer aan. De vraag is nu welk soort schade Heleen heeft opgelopen.

Vandaag hadden we bij de "informe medico" dokter "Rosa", die wij nog niet eerder hadden gezien. Zij vertelde dat er in de toestand van Heleen weinig verandering was. Ze bleef stabiel, zonder koorts en zonder sedatie. Dat was allemaal goed. Ook zij informeerde of Heleen al bewuste respons kon geven op onze vragen. Wij moesten haar en onszelf teleurstellen.

Verder opperde zij dat er wat haar betreft een "discrepantie" was tussen haar bewustzijn en de beelden op de scans. De scans vertoonden wel wat lichte beschadigingen, of "lesiones" zoals ze het noemde, maar niet zodanig dat het haar gebrek aan reacties zou rechtvaardigen. Ze had het over een "problema neurologico".

Ik vroeg in het spaans: Is dat in uw ervaring abnormaal? Nee, nee, nee, het was niet abnormaal. Gelukkig maar!

Kan dit wel gewoon goedkomen mettertijd? Ja, ja, naturlijk!

Ze hield verder weer het inmidddels bekende verhaal dat elk geval verschilt. Soms zien ze veel schade, waarbij de patient gewoon wakker is, en helemaal herstelt, en soms zien ze weinig schade waarbij de patient lang in coma blijft en/of niet volledig herstelt.

Tussen de regels door meende ik toch wel te kunnen lezen dat zij liever had gezien dat Heleen al wat meer reageerde. In mijn achterhoofd heb ik dan ook de woorden van dokter Juan Carlos: "I think she will regain consciousness soon". Maar dat soon duurt nu wel al een week.

Ik wil natuurlijk zelf ook heel graag positief blijven, maar niet tegen beter weten in. Zo zit ik nu eenmaal niet in elkaar. Vandaar mijn kanttekeningen. Zo word ik heen en weer geslingerd tussen hoop en vrees.

Wat betreft die hoop, ondervroeg ik vandaag weer de zoon van de vader die drie maand geleden van de vrachtwagen gevallen is en drie weken in coma had gelegen. Deze man had op de scans veel meer schade en is na 4 dagen ook nog geopereerd om de hersendruk te verlichten. En hij heeft een tracheatomy gehad, maar is sinds eergisteren naar beneden verhuisd. Dat wil zeggen van de Intensive Care af. Deze man loopt, eet, spreekt en is weer helemaal de oude. "Hoe werd jouw vader eigenlijk wakker?"

Die zoon legt mij uit dat zijn vader eerst zijn ogen open had "pero sin mirar". Zonder te kijken dus. Dat hij begon te reageren op commando's duurde ook nog ruim een week. Welnu, dat lijkt toch verdomd veel op Heleen nu. Dus ik houd moed.

Wim

Zondagmorgen 9 mei

Gisteravond was Heleen weer bezig met een voorzichtige krachtmeting.
Ze had haar ogen half open en probeerde haar benen en armen steeds een beetje te bewegen.
Ik kan me zo goed voorstellen dat na 18 dagen plat op je rug liggen je graag een keer je spieren wilt gebruiken of je rug strekken.
Ze zal nog even door moeten vechten voordat dat mogelijk is.

Bij het afscheid knijpt ze m'n hand vast en laat 'm een tijdje niet meer los. Het is frustrerend niet te weten wat ze daar precies mee bedoelt.
Knijpt ze in je hand om dag te zeggen, knijpt ze omdat ze wil dat je blijft, knijpt ze omdat ze graag nog even wil dat je haar hand masseert, haar benen masseert, haar voorhoofd nog een keertje droogdept, kusjes geeft? Knijpt ze omdat ze iets wil vragen, iets wil zeggen, dat je iets voor haar moet halen of om te laten zien dat ze er is, je hoort of voelt? Het niet weten frustreert. Misschien bedoelt ze er niets anders mee dan te laten weten: Ik kom er aan!
Ik voel in ieder geval dat er elke dag een nieuw stukje Heleen in de kamer bij komt.

Hoe vreselijk het ook is om haar daar te zien liggen zwoegen, haar daar elke keer weer achter te laten; ze voedt mijn plantje van hoop met elke beweging van haar lijf, elke knipper van haar ogen en elke knijp in mijn hand.

Leonie

Zaterdagmiddag 8 mei

Heleen was weer rustig deze middag. Diepe slaap. Haar gezicht ziet er elke dag weer een beetje beter uit. Ze ziet er bijna weer uit als de normale Heleen. Ik ga er dan ook maar vanuit dat ze onbewust haar rust pakt om ook van binnen te herstellen.

Afgelopen donderdag is de laatste CT-scan gemaakt ter controle en Dr. Adriana Martin vertelde ons dat de bloedpropjes in haar hersens weer meer waren geslonken. Ze hadden haar vanochtend ook weer aan de beademingsmachine gelegd om haar een beetje support te geven. Bij de actieve periode van gisteren had ze veel energie gebruikt en begon ze onrustig te ademen.

Maandag gaan ze de tracheatomie doen, dat wil zeggen beademing via een sneetje in haar keel, omdat de maximum periode van de tube-beademing dan is overschreden en dit haar stembanden kan beschadigen. Bovendien neemt de kans op longonsteking dan ook toe. Voor Heleen zal het alleen maar prettiger zijn, want wakker worden met zo'n buis in je keel schijnt een heel vervelende ervaring te zijn. Met een tracheatomie is dit niet het geval.

Wim

Vrijdagmiddag 7 mei

Trillend en schuddend probeert ons Heleentje bij bewustzijn te komen.
Trillend en schuddend kijken wij gespannen toe.
We proberen haar te kalmeren en gerust te stellen met lieve woordjes, zachte strelingen en kussen die ze allemaal lijkt te registreren. Lijkt.
De dokter en een zuster vonden dat het heel goed met haar ging.
Het trillen en schudden is onderdeel van het normale proces.
En dat geldt ook voor ons.

We blijven positief.

Eric

Lieve vriendinnen en vrienden,

Heleen schudt en trilt inderdaad, maar ze doet meer. Op advies van Milly, de schoonzus van onze Dineke masseren we haar vingertoppen (Milly heeft acupunctuur gestudeerd).
Heleen wordt hier iets rustiger door en trilt minder. Vandaag opende ze tot 2 maal toe haar ogen en probeerde haar ogen in de richting van het geluid te wenden. Ze lag met haar hoofd iets naar links en ik stond rechts van haar te praten. Op een gegeven moment hield ze mijn hand bijna 5 minuten zeer stevig vast. Dit deed me erg veel.
Ik sluit me dus bij Eric aan dat we positief blijven.

Rudy.

Vrijdagmorgen 7 mei

Eergisteren ben ik aangekomen op Ibiza. Eric haalde me op en reed in één streep naar het ziekenhuis.

Een half uur later schoof ik voor het eerst de glazen schuifdeur van box 8 open en stond aan het bed van Heleen.
Ondanks de uitgebreide uitleg en voorbereiding die ik had gekregen, schrok ik me toch rot.

Het is niet zo dat ik verwachtte om Heleen -maar dan met wat buisjes en slangen- te zien. Maar hoe bereid je je voor op Heleen zonder rode blossen, zonder twinkelende ogen, zonder lang haar, zonder haar mysterieuze glimlach, haar gepiel met haar lange vingers, haar gedraai aan haar haar of haar ketting. Natuurlijk wist ik dat dat er allemaal niet zou zijn. Maar toch. Haar zo te zien liggen aan de apparaten is echt vreselijk!

Natuurlijk heb ik duizend kussen van lieve vrienden over gebracht. Gezegd hoe trots we allemaal op haar zijn dat ze zo haar best doet. Haar verteld dat iedereen zo veel aan haar denkt, lief over haar spreekt, dat er inmiddels een kaarsen crisis in Nederland is uitgebroken en een groot te kort aan roze bloemen is.. en dat men tegen het einde van het jaar een overschot aan tomaten vreest.
Het voelt een beetje zinloos dit steeds te herhalen (en som hoor ik haar zeggen: "Ja hallo, dat had je me al verteld hoor!") maar het is het enige dat we voor haar kunnen doen nu en waarschijnlijk het enige dat haar kracht geeft voor haar strijd nu. Positieve woorden, liefde en hoop.

Gistermorgen sliep Heleen als een roos. Toch heb ik een korte meditatie met haar gedaan die ze mij niet zo lang geleden heeft geleerd. Ze deed waanzinnig goed en geconcentreerd mee!

Gisteravond was ze ergens in between waken en slapen.
Het is heel bizar dat je meestal aan haar zelf verder niet echt iets merkt maar dat je haar hartslag omhoog ziet gaan als je haar naam zegt of als je bijvoorbeeld een paar keer Ohm zegt. Die woorden zeggen mij niet zo veel maar haar wel. En dat merk je.
Als ze wat wakkerder is zie je haar ogen onder haar oogleden af en toe bewegen, maakt ze geluidjes of trekt ze soms een raar gezicht. En ze gaapte opeens!

Heleen is ongelooflijk sterk en ik heb er alle vertrouwen in dat zij hier bovenop gaat komen maar ze heeft nog wel een bergje te beklimmen.
Hoe sterk Eric, Wim en Rudy zijn kan ik niet eens onder woorden brengen. Geweldig!

Leonie

Donderdagmorgen 6 mei

Lieve vriendinnen en vrienden,

Jullie hebben de positieve berichten van Eric denkelijk al gelezen. We hebben nu toch echt de indruk dat alles goed zal komen. Het zal nog veel tijd vergen. Ze mag haar eigen tijd nemen. Ik zeg vaak tegen haar; ”Als je liever rust, dan doe je dat maar”. Wij durven ook niet zoveel als het verplegend personeel. Gisteren was er een zustertje die keihard; ”Helena” riep en haar linkeroog met haar hand opensperde.
Ik wil jullie bedanken voor de wolk van gebeden, positieve gedachten die jullie naar Ibiza sturen. Ze voelt dit vast. We zijn jullie daar erg dankbaar voor.

Rudy.

Woensdagavond 5 mei

Het was een hele fijne dag. Bevrijdingsdag. Zoals gebruikelijk ging ik vanmiddag als eerste Heleen "verkennen". Tot mijn schrik lag ze me gewoon aan te kijken en volgde mijn gang door haar kleine kamertje en kneep onmiddelijk in mijn hand. Ik dacht dat ik gek werd en rende meteen naar de hal om Rudy te halen. Die kon bevestigen dat ik gek ben, want Heleen was gewoon aan het rusten, ook Wim en Marita zagen haar alleen rusten met zo nu een dan een stil half open oog. Heerlijk en ontspannen geluncht bij René en Carola. Fijn om zo gastvrij te worden ontvangen en het ritme even te breken. Het bezoek vanavond was niet anders dan de middag behalve dat ze leek te reageren op de binnenkomst van Leonie die hier vanavond is aangekomen.
Toch was het een bevrijdende dag. Juan Carlos kwam weer met zijn vertrouwde speech over het hebben van geduld en niet te ongedurig zijn. Maar hij sprak zijn overtuiging uit dat Heleen heel binnenkort in een hoger stadium van bewustzijn zou komen en dat haar verblijf op de intensive care zeker géén maanden gaat duren...
Dus toch weer een bijzonder positieve en emotionele dag.
Eric

Dinsdagavond 4 mei

Heleen lijkt terug in een winterslaap. Ze reageert de laatste 3 bezoeken nergens op. Maar Juan Carlos, de Cubaanse dokter, zei dat dit normaal was. Dan weer actief, dan weer rust. "it's a process!" Ze ligt er heel vredig bij. Misschien is het wel een automatisch protectionisme, dat haar lichaam zegt: En nu weer even kalm om mijn hersens kracht en heling te geven. Ik vroeg haar vanavond: Heleentje, is dit de stilte voor de storm?

Geen antwoord. Geen reactie. Geen kneep in mijn hand. Maar ze ademt zelfstandig en haar gezicht knapt zienderogen op. Haar linker blauwe oog is nu bijna ook normaal. Het was echt een waarneembaar verschil met vanmiddag. In zes uur tijd. Dus ik houd mij voor dat ze de rust pakt voor het innerlijke herstel.

Eric heeft haar favoriete muziek weer aangezet op een portable MP3 speler naast haar bed.

Waar blijft die prins die haar wakker kust?

Wim

Dinsdagmiddag 4 mei

Paradox. Tracheotomie. Moeilijke woorden, moeilijke beslissingen.
Heleen was daarnet rustig slapende en dat is, zelfs volgens de dokter, goed. De paradox is dat je ook wil dat ze lekker slaapt en uitrust van het gevecht wat zich aan de binnenkant afspeelt. Maar je wil ook dat ze haar ogen open doet en op commando in handen knijpt zodat ze dat sneetje in haar keel niet hoeft te krijgen. De dokter zit in eenzelfde spagaat, hij moet ons voorbereiden en gerust stellen ten aanzien van die ingreep maar hij wil het ook proberen te voorkomen. Morgen is haar laatste kans op het voorkomen van een tracheotomie en nou is het toevallig morgen bevrijdingsdag. Dat zou toch te toevallig zijn als....? En zo'n tracheotomie heeft ook wel weer allerlei andere voordelen en ook daarmee kunnen we blij zijn. Heleen neemt haar eigen tijd en tempo en dat is aan alle kanten goed.
Eric

Maandagavond 3 mei

Heleen sliep gewoon. Ik denk dat het haar vanmiddag allemaal teveel was. Veel bekende stemmen, veel handjes knijpen en gewoon veel bewegen. Het was heerlijk om haar een soort van rustig te zien slapen. Beetje fluisteren, beetje strelen. Als bij een slapende baby.
Ik vind het meer dan prima want dan heeft ze morgen alle kracht om de doktoren te laten zien dat die beademingsbuizen (formaat halve stofzuigerslang) er uit kunnen. Ze ademt al drie dagen zelfstandig en ondanks het feit dat zo'n sneetje een relatief kleine ingreep is, willen we het allemaal voorkomen, inclusief de doktoren.
"My friends, these are exciting and emotional times" zou Dr Peiro kunnen zeggen (heeft ie niet).

Wim heeft indirect al bedankt voor het sturen van attenties naar het personeel. Ik wil dat nog een keer expliciet doen maar ook vertellen dat we onszelf klem hebben gezet. Doordat het rechtstreeks naar het personeel gaat, weten wij niet wie we precies moeten bedanken, het zou een beetje stom zijn om de verpleegsters om hun kaartjes te vragen.
Omdat de oproep op het weblog is geplaatst moeten wij ons maar troosten dat de lieve zenders dit bedankje lezen en dat zij dan weten dat het speciaal voor hun is. Dank, kus en knuffel.

Ik besefte ook nog een fout die ik heb gemaakt. Wij zijn meer dan tevreden over de behandeling van Heleen, geloven in de deskundigheid van de doktoren en verpleegsters. Als er dan volgens hun regels niet meer dan drie verschillende bezoekers mogen zijn, dan moeten we ook vertrouwen in hun oordeel daarin en niet als Hollanders daarover lopen soebatten en smokkelen. Dit gaat niet specifiek over het bezoek van vanmiddag maar we moeten er uit leren dat we ons niet laten regeren door het samenlopen van omstandigheden. Voor Heleen. Desnoods ga ik een keertje niet.

Dat gezegd hebbende: Morgenmiddag wordt mijn 25ste bezoek, stiekem hoop ik toch een kadootje van haar te krijgen. Maar tot nu toe is iedere dag een kado.

De quote komt weer van Wim's Amerikaanse vriend:
From this point on, things may go slowly, or even sporadicly. The brain and body have their own healing mechanisms, and processes.
Coupled with the great medical care, doctors, nurses, and the quality of the hospital, all are spokes in the wheel of recovery that must go round and round.

Slaap lekker vrienden, Heleen doet het en wij gaan dat nu ook doen.

Eric

Maandagmiddag 3 mei

Vanmiddag hadden we allemaal de indruk dat Heleentje lijkt te reageren op onze stemmen en aanrakingen. We hebben vreselijk gesjoemeld met de stricte regels van de UCI. Normaal mogen er per bezoekuur maar 3 gasten een bezoek brengen. Vanmiddag was Marita er, die is met haar gezin gisteren aangekomen. Zij heeft een ander huis gehuurd voor haar vakantie, om ons rustig in het huisje van haar en Heleen te kunnen laten zitten. Geweldig bedankt, Marita! Daarnaast waren Jorge en zijn vrouw Pastora er. Pastora is speciaal voor Heleen naar Ibiza komen vliegen vanuit Madrid. Ze vliegt morgen weer terug. Jorge blijft hier omdat het zijn werk is om op het strand gasten te masseren in dienst van de Club Tropicana op de Playa Jondal.

Zo hebben we het bezoekuur verdeeld over ons allen. Eric, Marita, Mama, Jorge, Pastora, Wim.

Heleen is nog steeds niet wakker, en heeft nog steeds de beademingsbuizen in haar mond, hoewel ze zelfstandig ademt.

Verder lag ze een beetje te trillen met haar hoofd, als iemand die Parkinson heeft. Ik maakte me daar zorgen over, want ik dacht dat op hersenbeschadiging kon duiden, maar het werd tijdens de 10 minuten dat ik haar heb gezien, al minder, en mijn opvolgers hebben het niet meer waargenomen. Bovendien verzekerde Dr. Juan Carlos Peiro mij naderhand dat dit volstrekt normaal is voor een patient met een hersentrauma die uit coma bijkomt.

Maar nu het goede nieuws: Ik legde mijn hand in die van Heleen. Ik vroeg haar voor de vuist weg: Wil je nog in mijn handje knijpen? En direct kneep ze! Ik voelde dit als een grote overwinning!

Ik houd mij nog steeds voor dat het toeval kan zijn geweest, maar deep down weet ik beter.

Eric heeft het 5 keer gevraagd, en 4 uit 5 keer deed ze het. Maar de vlag mag nog niet uit! Ze is nog steeds, na 12 dagen, niet wakker, en ze ligt op de Intensive Care. Het was een "golpe muy fuerte" en we weten niet welke schade dit heeft toegebracht, totdat wij met haar kunnen communiceren.

Na afloop was de "informe medico" met onze favoriete dokter Juan Carlos Peiro.

Een hele rustige, vertrouwen uitstralende Cubaan, die goed engels spreekt. Eerder had hij al gezegd: This is a matter of time, my friends!

Nu begon hij met de mededeling: Thank you very much for the flowers!
Dus wij vroegen: Which flowers? The ones we gave ten days ago?

No, the ones we received today!

Dus wij (Eric, Wim en Rudy) hebben uitgelegd dat we daar niets van weten en dat wij niet de afzenders van deze flowers zijn. Eric heeft van het weblog verteld en dat Heleen wil dat dat alle attenties worden gestuurd naar het verplegende personeel.

Welnu, je kon aan zijn reactie zien dat hij dat nog nooit had meegemaakt. Maar dat het gewaardeerd werd, dat konden we ook zien.

You will get more, zeiden we. Maybe candy, cheese, chocolate or more flowers, we don't know. We just know that Helena has many friends who appreciate the way you take care of her!

Daarna ging het over Heleen. She is coming! Slowly but steadily, aldus Juan Carlos.

Hij sprak de hoop uit dat 1 dezer dagen de beademingstube verwijderd kon worden. Na 15 dagen is het protocol dat ze de tube moeten verwijderen en op een tracheotomie moeten overgaan. Dat betekent beademing via een sneetje in haar keel. Maar dat kon nog wel een beetje gerekt worden, "because her lungs are in very good condition, and there is no inflammation of the lungs."

Rudy maakte toen een grapje dat dat voor Eric en Wim niet zou opgaan, want die roken als schoorstenen.

Afijn, zo blijven we onder de omstandigheden toch nog normale mensen. Daarna zijn we met Jorge en Pastora weer naar onze "Casa de Helena y Marita" gegaan, alwaar we een ensalata en melon con jamon hebben klaargemaakt en genuttigd. Het is hier vandaag trouwens hondeweer. Onweer en slagregens.

Podemos tener Esperanza y Confianza.

Wim

Zondagavond 2 mei

Volvér. Een mooie film van Pedro Almodovar en een prachtig lied gezongen door onder andere Estrella Morente en Vincente Fernandez. Volvér betekent terugkomen en dat is precies waar Heleen nu mee bezig is. Terugkomen uit die coma. Vergeef mij mijn dichterlijke inleiding maar we komen net uit het ziekenhuis waar we allemaal hebben gezien dat Heleen diverse malen haar ogen half opende... Weer een kadootje. Ze is zeker nog niet bij bewustzijn maar haar reacties lijken die kant wel op te gaan. We kunnen bijna niet wachten tot morgen. Voor de mensen die zich zorgen maken over Mamma Rudy: Het gaat haar zo goed als haar dochter. Voor de mensen die zorgen maken over Wim: Hij is onze rots in deze branding en houdt zich staande met vragen en antwoorden die onze hoop ondersteunen en soms een glaasje witte wijn of twee. Over mij: Geen valium meer, maar zeker nog twee pakjes sigaretten per dag (heerlijk) en minimaal twee biertjes.
Soms denk ik dat het voor ons makkelijker is dan de mensen in Nederland, we zien haar dagelijks aan de buitenkant opknappen, ervaren de liefde waar ze mee verzorgd wordt en krijgen dagelijks ons positief nieuwtje van de doktoren.
Eric

Zaterdagavond (nacht) 1 mei

De eerste echte update in twee/drie dagen terwijl er best wel het een en ander te melden is. Maar ik kan het niet anders doen dan in te leiden met een verhaal. We zitten altijd vlak voor het begin van het bezoek, te wachten in de hal buiten de UCI/intensive care. De sfeer onder de wachtenden/familie is ergens tussen gelaten en zeer beleefd. Maar omdat je steeds dezelfde mensen tegenkomt, ontstaat er een zekere amicaliteit gevolgd door gesprekjes. Wim vraagt, vraagt en vraagt, zoekend naar voorbeelden en informatie ter onzer ondersteuning en hoop. Ik ben wat terughoudender, vertaal soms gewoon braaf, maar ben eigenlijk achteraf altijd blij met zowel Wim’s vragen alsook de antwoorden. Maar vanavond zat ik even alleen naast een vrouw die mij aansprak en vroeg waarom ik er was. Na mijn antwoord vertelde ze dat haar man al drie maanden op de intensive care lag en dat het uit coma komen een zwaar en lang proces was. Met een andere familie hebben we inmiddels een soort band, hun vader/oom/broer is van een vrachtwagen gevallen en ligt er al 2,5 maand. Zijn hersenverwondingen waren veel ernstiger dan die van Heleen maar hij is inmiddels nagenoeg hersteld. Moet nog wel revalideren maar alle functies en geheugen zijn terug. De familie baalt dat hij nog steeds op de intensive care ligt vanwege de zeer beperkte bezoekmogelijkheden en vinden dat hij al naar een revalidatiehuis zou moeten kunnen. Zij vermoeden economische redenen, het is per slot van rekening een prive-kliniek waarvan de eigenaren zeer rijk zijn en willen blijven….
En dan nu over mijn alllerliefste Heleen: Ze zijn gestopt met de verdovende middelen die haar in een coma hielden en ze ademt al twee dagen zelfstandig. Klinkt fantastisch en is het natuurlijk ook maar besef wel dat ze nog steeds aan de beademingsapparatuur ligt en nog op geen enkele manier bij bewustzijn is. Ik kan en wil jullie niet vertellen over de technische achtergrond van een en ander maar realiseer dat uit een coma komen nooit (!!!!!) hetzelfde gaat als in een film. Heleen gaat in geen geval ineens haar ogen open doen en vragen wat er is gebeurt. Dat staat vast. Wat gebeurt er wel? Per geval verschillend en in die zin is iedere patient ook echt uniek. Eerst moeten de verdovende middelen uit het lichaam, in het ene geval in twee dagen maar het kan ook meer dan een week duren. Dan ontstaat een vorm van bewustzijn die ook weer per geval verschillend is. Ogen open, bepaalde bewegingen, aantoonbare reacties op externe signalen, noem maar op. En daarna volgt een proces waarin de lichaamsfuncties en hersenfuncties zich kunnen herstellen. Dit kan heel makkelijk een langdurig proces zijn. Weken of maanden.
Goed, waar is Heleen nu? Heleen probeert duidelijk haar ogen te openen, is het ene moment onrustig en het andere moment lijkt ze te slapen. Soms lijkt ze te reageren op stemmen, strelingen of kussen maar dit soort schoonheden liggen echt in de ogen van de toeschouwer. Ze krijgt van de doktoren nog een dag of drie, vier en dan gaan ze de beademing doen via een klein sneetje onder haar adamsappel (hebben vrouwen die eigenlijk? Het heet een tracheotomie), een relatief simpele ingreep, minder kans op infecties en zij ondervindt minder weerstand in haar keel. Niks aan de hand dus eigenlijk. Maar onze favoriete arts Dr. Juan Carlos Peiros deelde onze hoop dat het toch niet nodig zal zijn. Wim kreeg van een Amerikaanse vriend, die zelf van een veel ernstiger auto-ongeluk hersteld is, een hartverwarmende e-mail en een deel daarvan gebruik ik als de “quote van de dag”. Voor ik daar mee afsluit wil ik nog eens benadrukken dat iedere dag niet alleen een geschenk is maar ook dat wij iedere dag een geschenkje van de doktoren krijgen in de vorm van een stukje goed nieuws. Gisteren voor het eerst zelfstandige ademhaling, vandaag hoorden we dat haar maag goed functioneert. We kijken uit naar morgen en houden hoop op een volledig herstel.
“How do you eat an elephant or a whale ?
One bite at a time.

Your sister will have problems seemingly insurmountable, like "elephants or whales" in size and mass, and duration.

All you can do is get the best medical attention possible, stay positive,
and face one day at a time.

It is important that you be there for her. She will know. She will sense it.”

In liefde voor Heleen, met liefde voor iedereen die haar lief heeft.
Eric