Zaterdagochtend 26 juni

Stroomversnelling. Ineens kwam alles in een stroomversnelling. Zoals eerder gemeld waren wij druk bezig om naar Amsterdam te komen. Heleen heeft dat natuurlijk gevoeld en trok nog even een eindsprintje. Slikken was voor haar een probleem, het keelreflex dat onderscheid maakt tussen lucht en eten of drinken, werkte niet. Al weken werd er geprobeerd haar hapjes yoghurt te geven. En woensdag lukte het ineens! Hap slik weg. Vier kleine hapjes Danone limon... Ik stond naast het bed letterlijk te springen van enthousiasme, Heleen glimlachte trots. Dat slikken betekent het einde van de door haar zo gehate neussonde en afscheid van de tracheo/canule. Over een paar dagen is het zover. Vier kleine hapjes voor Heleen maar een enorme sprong voor wat betreft haar herstel. Donderdag meer yoghurt en ook een beetje gebonden groentesoep gegeven. Die donderdag was sowieso een gekkenhuis. Toen ik 's morgens binnenkwam, legde Pepe, de fysiotherapeut haar net terug in bed en toen ik hem daarmee hielp, vertelde hij rustig dat Heleen daarnet had gestaan. Gestaan?!? Ik dacht dat mijn Spaans misschien niet klopte maar toen hij het lachend nog een keer vertelde, schoten de tranen van geluk in mijn ogen. Pepe begreep natuurlijk wat er gebeurde en bood aan om aan het eind van zijn dienst nog een keer terug te komen en dat we het dan samen nog een keer zouden proberen. Twee uur later had ik een staande Heleen in mijn armen. Instabiel, ondersteund, trillend van inspanning maar ook met een trotse grijns van oor tot oor. Nog géén dertig seconden en toen was ze moe en moest ze zitten. Maar vijf minuten later wilde ze zelf weer gaan staan. Na vier keer te hebben gestaan was ze uitgeput. En ik ook. Teveel geluk, teveel tranen en teveel trots. Later met Dr Carlos heeft ze nog een paar keer gestaan en deed ze zelfs drie pasjes (richting de deur)... En ondertussen werd ik ook nog eens gebeld door een hele lieve dame van SOS Internationaal, de hulporganisatie van de verzekering, die bevestigde dat Heleen vrijdag naar Amsterdam zou vliegen en dat ik op die speciale ambulancevlucht mee mocht. Donderdag had géén gouden randje maar die hele dag was van puur goud.
En dus vertrokken we gisteren naar Amsterdam.
Het afscheid van Clinica Rosario was al net zo bijzonder als haar verzorging de laatste twee maanden. Veel zoenen, knuffels, tranen en het voelde alsof we afscheid namen van onze Spaanse familie. Hal vol verpleegsters en dokters toen we met de brancard richting de ambulance gingen. Gelukkig waren Carola en Jorge erbij anders had ik waarschijnlijk huilend en verward in de gang achter gebleven. Que drama buena! Met de ambulance naar de luchthaven. Daar gewacht op ons eigen kleine vliegtuigje. Twee piloten, een verpleegster en een arts. Bijzonder. Ze hadden Heleen in het ziekenhuis een valiumpje gegeven waardoor ze een soort van stoned was. Ze vond alles prachtig, de ambulance die met gillende sirenes naar de luchthaven reed (om daar bijna een uur op het vliegtuig te wachten, het zijn vaak net kleine kinderen die latino's), op een vreemd soort brancard het vliegtuigje in, het opstijgen, de vlucht. Ze vocht tegen de slaap en lachte breed iedere keer als ze haar ogen open deed. Vlucht duurde ruim viereneenhalf uur. Halverwege de vlucht was het kalmeringsmiddel uitgewerkt maar hebben we vrolijk weer honderd sit-ups (haar manische bewegingen) gedaan. In Amsterdam werden we opgepikt door een ambulance die ons naar het ziekenhuis bracht.
Heleen en ik zijn dus in Amsterdam!!!
Heleen ligt op de intensive care van het St Lucas Andreas ziekenhuis. Een hele fijne ontvangst. Ze ligt in een isolatiekamer in verband met een mogelijke MRSA-bacterie. Daar zal ze even moeten blijven voor ze kan worden overgeplaatst naar de afdeling Neurologie. Dus vooralsnog alleen bezoek van mij en de familie... Hoe we het dan later gaan organiseren qua bezoek, moet nog even blijken maar NIEMAND mag op bezoek zonder eerst met mij te overleggen. Mijn meisje is nog heel kwetsbaar dus gaan we ervoor waken dat ze niet overbelast wordt door bezoek. Het gesprek met de dienstdoende arts op de intensive care, Dr Balzereit, was een opluchting. Wat een fijn mens en ze nam meteen een paar van mijn grootste angsten weg. Kippevel. Heleen vond haar nieuwe omgeving maar niks. Ze wilde steeds uit het bed stappen. Maar ik denk dat ze heerlijk heeft geslapen want die kan niet anders dan bekaf zijn geweest.
Zelf werd ik ontvangen in een warm bad van liefde en we hebben tot diep in de nacht in de prachtige tuin van Heleen gezeten....

Een nieuwe fase is aangebroken. We hebben er zin in.

Liefs

Eric