Maandag 21 juni 's avonds

21 April rond 18:15 gebeurde het. Nu twee maanden geleden. Zo rijd je vrolijk rond in je nieuwe auto en zo staat je hele leven op zijn kop. Onwaarschijnlijk. Twee maanden is niks. Twee maanden was een eeuwigheid. Ik heb al eens eerder geschreven over het verdwijnen van tijdsbesef. Het blijft onwerkelijk.
Het vetrouwen op volledig herstel is alleen maar sterker geworden. Maar ook het besef dat het een lange en zware weg wordt. Binnenkort een nieuwe fase vanuit Amsterdam. Heleen en ik zijn waar we zijn door de ongelofelijke steun en liefde die we van alle kanten krijgen. Door al die liefde krijgt de lange weg toch een gouden randje. Dankbaar. We zijn Dankbaar.
Liefs
Heleen en Eric

Oh, en even over vandaag. Heleen, Carola en ik ontdekten vandaag de lol van Flierefluiter, een pop (van Désiree) met een “bouwvakkers-fluitje”. Hierdoor werd het één van de meest gedenkwaardige bezoeken waarbij Heleen helderder was dan ooit en echt hard moest lachen (weliswaar geluidloos, maar toch) toen ik Flierefluiter een verband om zijn kop had gegeven. Zeldzame pret rondom en in het ziekenhuisbed. Weer een dag met een gouden randje.
Eric