Zondagmiddag 13 juni

We kunnen nu 24 uur per dag bij Heleen langs. Luxe. Luxe. Maar het is zoeken naar een balans, we willen vooral haar niet uitputten en we kunnen ook zelf niet ieder uur van de dag bij haar zijn. Toch voelt het al goed. De stress over slechts twee uur is weg, wij zijn rustiger en we merken dat Heleen daar ook goed op reageert. Het is soms ook fijn er met meerdere mensen te zijn, elkaar af te wisselen en ondersteunen. Haar hele omgeving is vrolijker, we hebben eindelijk de wenskaarten, foto's, tekeningen en knuffels kunnen plaatsen. Kamer 203 is nu een oase van warme gevoelens.
Een paar impressies:

Foto's van Heleen komen (nog?) niet op het blog. Op de intensive care mochten we uit privacy-overwegingen géén foto's van haar maken. Haar privacy wel te verstaan. Pas als zij duidelijk kan aangeven er géén bezwaar tegen te hebben, dan mag het. De enige reden om haar te fotograferen is voor Heleen zelf zodat ze het later kan zien. Maar in dit geval gaat ons respect voor het ziekenhuis en haar regels, boven een optie voor in de toekomst.
Maar Heleen ziet er goed uit. Blosjes op de wangen, een vecht-spirit in haar ogen en vaak de liefste glimlach ter wereld.

Liefs.


Eric