Woensdagavond 2 juni

Vanavond is het zes weken geleden dat we het ongeluk hadden. Het lijkt een eeuwigheid geleden. Het lijkt alsof het gisteren was. Is het alweer zes weken? Is het pas zes weken? Tijd verliest hier zijn dimensie. Maar als ik aan het ongeluk denk, voel ik mij vervuld met dankbaarheid dat Heleen nog leeft. En dat ze herstelt. Wat zegt tijd dan nog eigenlijk.

Gisteren was een ellendige dag. Ruim viereneenhalf uur in het ziekenhuis gezeten en Heleen minder dan anderhalf uur gezien. Miscommunicatie, opnames en andere toestanden. En in dat anderhalf uurtje sliep Heleen. Géén "informe medico". Ook mijn ontbijt in een restaurantje liep ik mis doordat het allemaal te lang duurde. Toen ik 's avonds het ziekenhuis verliet, had ik een parkeerboete omdat ze per 1 juni de tijden van betaald parkeren hebben veranderd... Zo'n dag. Maar de boete was slechts drie euro, de vrouwelijke parkeerwacht excuseerde zich en gelukkig kwam Elsbeth die avond aan.
En vandaag was alles beter. Heleentje knokte hard en het scheelde weinig of ze had zich uit het bed "gewurmd". Ze was als altijd goed geluimd en had weer nieuwe kleine beweginkjes. En in het gesprek met Dr Carlos werd bevestigd dat alles goed ging. In overleg met de fysiotherapeut, gaan ze kijken of Heleen misschien volgende week in een stoel kan zitten... Zou natuurlijk weer een grote stap zijn. En ik denk dat Heleen dat dolgraag zou willen. Daarnaast heb ik zo beleefd mogelijk duidelijk gemaakt dat ik het niet erg vind om uren te wachten maar het wel verschrikkelijk vind als ik haar minder dan twee uur zie. Is opgelost. Ik zal iets assertiever moeten zijn maar dan krijg ik dagelijks ten minste die twee uur en waarschijnlijk meer. Plus nog eens de fysiotherapie. En ze bewaren de slaapmiddelen voor 's nachts zodat ze minder vaak zal slapen tijdens de bezoekuren. Dus het geduld van gisteren was een goede investering....

Al eerder verteld dat er een band ontstaat met de families en vrienden van andere patiënten. Ik heb de afgelopen zes weken veel mensen zien komen en gaan. En gelukkig ook met een aantal patiënten kennis gemaakt nadat ze de intensive care mochten verlaten. Hoopgevende voorbeelden. Maar de huidige buurman (box7) die daar al drie weken ligt, vliegt morgen naar huis, om daar in het bijzijn van alle familie te kunnen sterven. Als alles meezit heeft hij nog twee weken te gaan. Maar dan moet hij morgen eerst de vlucht overleven. Fifty-fifty is de kans. Dus denk morgen, donderdag, even aan Paddy op weg naar Belfast. Ook Heleen zou willen dat hij zijn thuis nog haalt...

Liefs

Eric