Zondagmorgen 27 juni

Lieve vriendinnen en vrienden,

Heleen is terug in Amsterdam. Gisteren ben ik op bezoek geweest in het St. Lucas Andreas. Wat is ze vooruit gegaan in die anderhalve week waarin ik haar niet gezien heb. Ongelooflijk! De verpleegkundigen hebben wel met haar te doen omdat ze vanwege de M.R.S.A. (Meticilline Resistant Staphylococcus Aureus) in isolatie op de intensive care moet liggen. Via een sluisje mag je bij haar naar binnen. Als je weggaat je handen met alcohol wassen en spoorslags uit het ziekenhuis verdwijnen.
Ik werd door Paul en Dineke gebracht en trof Eric voor de hoofdingang. Eenmaal binnen begon Eric gelijk te onderhandelen over de bezoektijden. En de vriendelijke verpleegkundige ging daar aardig in mee. Ik vroeg of haar zus haar dan ook even mocht begroeten en dat werd toegestaan. Dineke was helemaal perplex over haar vooruitgang. "80 % beter" zei ze. Eric was teleurgesteld dat ze weer sonde voeding kreeg. Hij had haar op Ibiza al zelf gevoerd en zelfs in het vliegtuig uit een kopje laten drinken. De verpleegkundige zei dat ze er aandacht aan zouden schenken. Ook zouden ze een logopedist inschakelen. Eric beschermt Heleen als een leeuwenmoeder haar welp. Sorry Eric, maar een leeuwenvader zou een slecht voorbeeld zijn. Binnen bij Heleen nam Eric gelijk zijn verzorgende taak weer op zich. Ik vroeg haar of ze tevreden was over dokter Eric. Jullie hadden dat meesmuilende lachje moeten zien, waarop dokter Eric dreigde met z'n vinger. De humor is echt terug. Hopelijk mag ze snel naar Heliomare.

Veel liefs,

Rudy

Zaterdagochtend 26 juni

Stroomversnelling. Ineens kwam alles in een stroomversnelling. Zoals eerder gemeld waren wij druk bezig om naar Amsterdam te komen. Heleen heeft dat natuurlijk gevoeld en trok nog even een eindsprintje. Slikken was voor haar een probleem, het keelreflex dat onderscheid maakt tussen lucht en eten of drinken, werkte niet. Al weken werd er geprobeerd haar hapjes yoghurt te geven. En woensdag lukte het ineens! Hap slik weg. Vier kleine hapjes Danone limon... Ik stond naast het bed letterlijk te springen van enthousiasme, Heleen glimlachte trots. Dat slikken betekent het einde van de door haar zo gehate neussonde en afscheid van de tracheo/canule. Over een paar dagen is het zover. Vier kleine hapjes voor Heleen maar een enorme sprong voor wat betreft haar herstel. Donderdag meer yoghurt en ook een beetje gebonden groentesoep gegeven. Die donderdag was sowieso een gekkenhuis. Toen ik 's morgens binnenkwam, legde Pepe, de fysiotherapeut haar net terug in bed en toen ik hem daarmee hielp, vertelde hij rustig dat Heleen daarnet had gestaan. Gestaan?!? Ik dacht dat mijn Spaans misschien niet klopte maar toen hij het lachend nog een keer vertelde, schoten de tranen van geluk in mijn ogen. Pepe begreep natuurlijk wat er gebeurde en bood aan om aan het eind van zijn dienst nog een keer terug te komen en dat we het dan samen nog een keer zouden proberen. Twee uur later had ik een staande Heleen in mijn armen. Instabiel, ondersteund, trillend van inspanning maar ook met een trotse grijns van oor tot oor. Nog géén dertig seconden en toen was ze moe en moest ze zitten. Maar vijf minuten later wilde ze zelf weer gaan staan. Na vier keer te hebben gestaan was ze uitgeput. En ik ook. Teveel geluk, teveel tranen en teveel trots. Later met Dr Carlos heeft ze nog een paar keer gestaan en deed ze zelfs drie pasjes (richting de deur)... En ondertussen werd ik ook nog eens gebeld door een hele lieve dame van SOS Internationaal, de hulporganisatie van de verzekering, die bevestigde dat Heleen vrijdag naar Amsterdam zou vliegen en dat ik op die speciale ambulancevlucht mee mocht. Donderdag had géén gouden randje maar die hele dag was van puur goud.
En dus vertrokken we gisteren naar Amsterdam.
Het afscheid van Clinica Rosario was al net zo bijzonder als haar verzorging de laatste twee maanden. Veel zoenen, knuffels, tranen en het voelde alsof we afscheid namen van onze Spaanse familie. Hal vol verpleegsters en dokters toen we met de brancard richting de ambulance gingen. Gelukkig waren Carola en Jorge erbij anders had ik waarschijnlijk huilend en verward in de gang achter gebleven. Que drama buena! Met de ambulance naar de luchthaven. Daar gewacht op ons eigen kleine vliegtuigje. Twee piloten, een verpleegster en een arts. Bijzonder. Ze hadden Heleen in het ziekenhuis een valiumpje gegeven waardoor ze een soort van stoned was. Ze vond alles prachtig, de ambulance die met gillende sirenes naar de luchthaven reed (om daar bijna een uur op het vliegtuig te wachten, het zijn vaak net kleine kinderen die latino's), op een vreemd soort brancard het vliegtuigje in, het opstijgen, de vlucht. Ze vocht tegen de slaap en lachte breed iedere keer als ze haar ogen open deed. Vlucht duurde ruim viereneenhalf uur. Halverwege de vlucht was het kalmeringsmiddel uitgewerkt maar hebben we vrolijk weer honderd sit-ups (haar manische bewegingen) gedaan. In Amsterdam werden we opgepikt door een ambulance die ons naar het ziekenhuis bracht.
Heleen en ik zijn dus in Amsterdam!!!
Heleen ligt op de intensive care van het St Lucas Andreas ziekenhuis. Een hele fijne ontvangst. Ze ligt in een isolatiekamer in verband met een mogelijke MRSA-bacterie. Daar zal ze even moeten blijven voor ze kan worden overgeplaatst naar de afdeling Neurologie. Dus vooralsnog alleen bezoek van mij en de familie... Hoe we het dan later gaan organiseren qua bezoek, moet nog even blijken maar NIEMAND mag op bezoek zonder eerst met mij te overleggen. Mijn meisje is nog heel kwetsbaar dus gaan we ervoor waken dat ze niet overbelast wordt door bezoek. Het gesprek met de dienstdoende arts op de intensive care, Dr Balzereit, was een opluchting. Wat een fijn mens en ze nam meteen een paar van mijn grootste angsten weg. Kippevel. Heleen vond haar nieuwe omgeving maar niks. Ze wilde steeds uit het bed stappen. Maar ik denk dat ze heerlijk heeft geslapen want die kan niet anders dan bekaf zijn geweest.
Zelf werd ik ontvangen in een warm bad van liefde en we hebben tot diep in de nacht in de prachtige tuin van Heleen gezeten....

Een nieuwe fase is aangebroken. We hebben er zin in.

Liefs

Eric

Maandag 21 juni 's avonds

21 April rond 18:15 gebeurde het. Nu twee maanden geleden. Zo rijd je vrolijk rond in je nieuwe auto en zo staat je hele leven op zijn kop. Onwaarschijnlijk. Twee maanden is niks. Twee maanden was een eeuwigheid. Ik heb al eens eerder geschreven over het verdwijnen van tijdsbesef. Het blijft onwerkelijk.
Het vetrouwen op volledig herstel is alleen maar sterker geworden. Maar ook het besef dat het een lange en zware weg wordt. Binnenkort een nieuwe fase vanuit Amsterdam. Heleen en ik zijn waar we zijn door de ongelofelijke steun en liefde die we van alle kanten krijgen. Door al die liefde krijgt de lange weg toch een gouden randje. Dankbaar. We zijn Dankbaar.
Liefs
Heleen en Eric

Oh, en even over vandaag. Heleen, Carola en ik ontdekten vandaag de lol van Flierefluiter, een pop (van Désiree) met een “bouwvakkers-fluitje”. Hierdoor werd het één van de meest gedenkwaardige bezoeken waarbij Heleen helderder was dan ooit en echt hard moest lachen (weliswaar geluidloos, maar toch) toen ik Flierefluiter een verband om zijn kop had gegeven. Zeldzame pret rondom en in het ziekenhuisbed. Weer een dag met een gouden randje.
Eric

Maandag 21 juni 's morgens

Lieve Heleen en Eric
Alweer wat dagen thuis en na al het bijwerken van gezin en werk bedenk ik nu toch dat ik graag wat op het blog wil zetten.
5 dagen in en uit het ziekenhuis gelopen.
De 24/7 bezoektijden zijn heerlijk maar ook nog wennen voor ons allemaal. Even binnenwippen is geoorloofd, ook nog na het avondeten rond 23 uur, Na die strikte uurtjes op de IC is dit geweldig maar ook verwarrend.
Welk ritme houden we aan, wanneer zijn we teveel (met zijn 3en Rudy, Eric en Ik) en wanneer is Heleen te moe?
De verpleging stuurt ons af en toe weg voor alle verzorging.
Heleen is elke dag een beetje verder. Verder met rechtop komen, met haar rechter hand en arm bewegen (mijn laatste dag kon ze al haar achterhoofd voelen) en verder met ja en nee knikken op allerlei vragen. Soms glimlacht ze, soms kijkt ze zwaar en heel soms ook ondeugend. Er zit genoeg pit is, dat is zeker. Haar benen zijn oersterk en ze geeft duidelijk aan wat ze wil of niet wil. Ze herkend me soms en soms ook niet, het is lastig te duiden of ze alles meekrijgt.
Maar Eric herkent ze heel duidelijk en ze lacht altijd als ze hem ziet, heel ontroerend.
Toen Rudy en ik even alleen met haar waren gaf ze op alles wat we vroegen een duidelijk Nee antwoord. Toen zei Rudy; 'ga je vandaag op alles nee antwoorden?' En Heleen knikt ineens Ja! Dus de humor is er ook alweer.
Toch is het nog steeds schrikken om haar te zien. Ze knokt heel hard maar haar lichaam heeft ze nog niet onder controle. Je ziet dat ze het zwaar heeft en de trachetomie haar dwarszit. Ook het vastgebonden liggen is ze hartstikke beu, steeds op haar rug in bed. Ze leeft op van Eric's omarmingen als hij achter haar kruipt in bed en ze zo kan leunen en rechtop zitten tegelijk.
Heleentje ik verheug me erop dat je weer in Nederland bent. Elk uur ben je in mijn gedachten en de wereld is echt minder leuk als ik hem niet met je kan delen.
Ik mis je heel erg en heb gezien hoe keihard jij en Eric knokken om er bovenop te komen; dus dat gaat zeker lukken. Alle liefde hier vanuit Bergen xxx
Marita

Zaterdagmiddag 19 juni

Op haar "nieuwe" kamer, hangt een foto van de yoga-klas in Bergen. Verschillende verpleegsters vroegen aan mij welke van de dames op de foto, Heleen is. Kon ik uitleggen dat Heleen ook yoga-lerares is, dat dit haar leerlingen zijn en dat zij er dus niet op staat. Het is duidelijk dat er onderling verschillende discussies over zijn geweest. En om het beeld compleet te maken, laat ik dan wat foto's van Heleen zien. Ah si! Ai que guapa! Onvoorstelbaar natuurlijk dat zij Heleen alleen maar kennen als grijs kortharige. De glimlach wordt vaak wel herkend.
Revalidatie lonkt. Heleen is stabiel genoeg om te reizen. Amsterdam, we komen eraan! Duurt nog even maar de voorbereidingen worden getroffen. Begin juli? Eerder?

Liefs

Eric

Donderdag 17 juni

Lieve vriendinnen en vrienden,


Dinsdag 8 juni ben ik naar Ibiza vertrokken. Eric had me een big smile van Heleen beloofd en die wilde ik graag zien. De eerste drie dagen zag ik tijdens dat kwartiertje bezoekuur (uurtje delen we met meerdere mensen) weinig verandering met de vorige keer dat ik op Ibiza was. Ik vond dat ze "dwaaloogjes" had en wel een vaag lief lachje maar verder niet veel nieuwe dingen. Tot 11 juni toen ze naar de tweede verdieping verhuisde. Eric en ik gingen toen samen. Ik zag haar reageren op Eric's charmante "Liefje, nu even je kont omhoog", ze zakt in bed steeds lager en we willen haar dan wat hoger in de kussens hebben. Ze schudt nee op vragen of ze pijn heeft of moe is. Dat ze niet moe is lijkt me sterk want voor mijn gevoel heeft ze de vierdaagse van Nijmegen al ettelijke keren gelopen. Ik word al moe als ik naar haar kijk, ze probeert het voeteneind uit haar bed te trappen. Als ik vraag: "Zal ik wat vet op je lippen smeren schudt ze nee", maar als je dan vraagt zijn je lippen droog?, knikt ze en dus vetten we haar lippen in.
Sommige vragen beantwoord ze, denk ik correct. Maar mijn mooiste moment kwam toen Eric zich achter haar in bed had genesteld en zij hevig schoppend tegen hem aanlag. Ik vroeg:"Schatje wil je Eric uit bed schoppen?" En ze schudt nee met zo'n brede grijns dat de tranen over mijn wangen liepen. Had ik toch mijn big smile, waarvoor ik gekomen was. En nu gaan we niet meer naar Ibiza want als alles loopt zoals we hopen komt zij binnenkort naar Nederland.

Heel veel liefs,

Rudy.

P.S. Haar ogen volgen je nu gericht en zijn prachtig blauw, gevat in helder wit. Zoals je enkel ziet bij baby's.

Zondagmiddag 13 juni

We kunnen nu 24 uur per dag bij Heleen langs. Luxe. Luxe. Maar het is zoeken naar een balans, we willen vooral haar niet uitputten en we kunnen ook zelf niet ieder uur van de dag bij haar zijn. Toch voelt het al goed. De stress over slechts twee uur is weg, wij zijn rustiger en we merken dat Heleen daar ook goed op reageert. Het is soms ook fijn er met meerdere mensen te zijn, elkaar af te wisselen en ondersteunen. Haar hele omgeving is vrolijker, we hebben eindelijk de wenskaarten, foto's, tekeningen en knuffels kunnen plaatsen. Kamer 203 is nu een oase van warme gevoelens.
Een paar impressies:

Foto's van Heleen komen (nog?) niet op het blog. Op de intensive care mochten we uit privacy-overwegingen géén foto's van haar maken. Haar privacy wel te verstaan. Pas als zij duidelijk kan aangeven er géén bezwaar tegen te hebben, dan mag het. De enige reden om haar te fotograferen is voor Heleen zelf zodat ze het later kan zien. Maar in dit geval gaat ons respect voor het ziekenhuis en haar regels, boven een optie voor in de toekomst.
Maar Heleen ziet er goed uit. Blosjes op de wangen, een vecht-spirit in haar ogen en vaak de liefste glimlach ter wereld.

Liefs.


Eric

Vrijdagavond 11 juni

We zitten aan een glaasje champagne (van Harry C)... Heleen is namelijk van de intensive care! En heeft een kamer op de verdieping eronder. Betekent niet dat het ineens veel beter met Heleen gaat, ze knokt nog steeds heel hard en heeft nog haar manische bewegingen. Maar het betekent dat we haar onbeperkt mogen bezoeken. En dat is natuurlijk fantastisch. Nog steeds onder het wakend oog van de intensive care, voor wat betreft camera en monitors. Ook het contact met de dokters van de IC blijft gewoon. Eigenlijk het beste van twee werelden. We zijn zielsgelukkig. Een belangrijke stap. En er komt zicht op een vervolg. Richting een Nederlands revalidatiecentrum.
Wordt aan alle kanten hard aan gewerkt.
Maar er is niemand die zo hard werkt als Heleen nu. Die revalidatie gaat heel zwaar worden maar Heleen laat al zien dat ze er klaar voor is en dat ze kan vechten als de beste.

We hebben een extra glas ingeschonken voor alle mensen die er niet bij kunnen zijn maar die er in gedachten wel bij zijn.

We gaan bubbelend van enthousiasme slapen!

Liefs

Rudy en Eric

Dinsdagmiddag 8 juni

Heleen heeft een nieuwe kamer! Met daglicht. Lijkt een detail maar het is een belangrijk onderdeel bij neuro-revalidatie, dat het bewustzijn van dag en nacht terug komt. Kan natuurlijk ook met het gewone licht op de box maar met echt daglicht is veel fijner. Ze heeft zelfs iets van een uitzicht en ramen die open kunnen (weet niet of dat mag, komen we vanzelf achter).
Verplaatsing van de intensive care af, is voorlopig niet aan de orde. Ze heeft nog steeds die tracheo (buisje in keel) nodig en zolang zij zo hard worstelt en vecht, heeft ze ook 24 uur per dag waakzaamheid nodig. Ze is nu dermate bewegelijk dat als je niet op past, zij zich in een ogenblik uit bed wurmt. Zij ligt vastgebonden aan handen en voeten, klinkt cru maar is gewoon een noodzakelijk kwaad. Maar bij mijn bezoek maak ik haar altijd los voor de massage en fysiotherapie. En vanaf dat moment is het echt oppassen geblazen. Moet er ook een beetje om lachen en ook zij heeft pret bij haar ontsnappingspogingen. Worstelen we toch soms samen.

Ik zou haar zo graag willen helpen ontsnappen. Buis, sonde en infuus eruit, zij in een rolstoel en dan heel hard naar het strand rijden. Dát lijkt mij de beste revalidatie....

Maar we vertrouwen nog even op de goede doktoren en lieve verpleegsters. Hebben geduld en houden moed.

Liefs

Eric

PS Ik ging gisteren bij de verpleging klagen dat ze géén uitzicht op zee had terwijl dat wel in de reisbrochure stond... Toen ik vandaag met gebak aankwam als dank voor de nieuwe kamer en voor verjaardag Syb, klaagden zij dat wij hun te dik maakten...

Zondagmiddag 6 juni

Bij binnenkomst bij het bezoek van vanmiddag, kreeg ik van Heleen de grootste, breedste, meest liefdevolle glimlach aller tijden. Ik schoot meteen vol, geluk, verdriet, dankbaar noem maar op. Pas bij het drogen van mijn tranen zag ik dat ze géén neussonde in had. Vreemd maar wel een prachtig gezicht. De verpleger vertelde me streng dat ze hem die morgen er al twee keer eerder had uitgetrokken. Op mijn verzoek ging hij hem pas na het bezoekuur weer inbrengen. Toen ik Heleen quasi-streng toesprak over het weghalen van die sonde, zat ze gewoon vet te lachen. En gelijk heeft ze. Want hoe lastig het ook is voor de verpleging, hoe noodzakelijk ook voor haar voeding, ik kan me zo goed voorstellen dat je zo'n sonde uit je neus trekt. Ik zou het ook doen. Maar of dat betekent dat Heleen een voller bewustzijn heeft of dat ik niet bij vol bewustzijn ben, weet ik niet. De rest van het bezoek vulden we met massage, knuffelen en fysiotherapie. Ze genoot zichtbaar en viel vredig in diepe slaap.
Een fijn bezoek na dagen van bezoeken waarin ze worstelde en vocht. Het is te vroeg om van een kentering te spreken maar dit geeft de burger weer volop moed.

Geduld en liefde.

Eric

Vrijdagmiddag 4 juni

Voor Heleen

Vanaf dinsdagavond weer bij jou en Eric op Ibiza. Ik heb er naar uitgekeken, heb je gemist. Eric en ik zijn met z'n 2'tjes en dat blijkt fijn. Rust, begrip, stilte, liefde voor jou, Heleen.
De bezoeken op woensdag en donderdag, ik zal het niet mooier maken dan het is, zijn zwaar. Je lijkt iets minder bewust dan de laatste keer dat ik je zag, je bent onvoorstelbaar 'druk' met overeind komen/bewegen. In 3 tellen omhoog, in 3 tellen weer neer. 2 tellen 'rust' en daar ga je weer. Je beide armen zijn inmiddels verkrampt en zo hard als graniet, ook je benen vinden géén rust. Ik probeer je te helpen, te ondersteunen zo goed en kwaad als het kan (en zo ver ik durf) maar weet niet zeker of dat ook is wat je wilt. Ik krijg nauwelijks contact met je. Ik praat rustig tegen je en vertel je wat we overdag hebben gedaan, wie hebben gebeld om naar je te vragen en geef je alle kussen door van verschillende 'opdrachtgevers'. Na de bezoeken zijn we stil en proberen te verwerken dat onze prinses zo'n zware fase moet doormaken.
En dan vandaag, vrijdag. Een wereld van verschil met gisteren. Je ligt volkomen rustig, fris gewassen en met hele heldere blauwe kijkers je omgeving in je op te nemen. Een glimlach is mijn prachtige welkom, ik weet niet wat ik zie na alle strijd van de afgelopen dagen. Ik kruip naast je op bed en wederom krijg ik een glimlach. Zachtjes beweeg ik mijn vingertoppen over je voorhoofd, je wangen, je slapen en je oogleden, je lijkt het prettig te vinden en sluit je ogen. Even stop ik en je kijkt me weer aan. "Zal ik doorgaan, vind je 't fijn?" Je knippert met je ogen wat ik opvat als een 'ja'. De volgende 15 minuten blijf ik je gezicht en hoofdhuid 'masseren'. Ik loop over van liefde en geniet van het moment. Ik ben onvoorstelbaar blij dat er weer rust is voor je en dat je zo overduidelijk met mij geniet van de stilte en de aanraking. Ik kan niet voorkomen dat ik uiteindelijk toch voel dat mijn ogen vollopen, ik moet je weer een paar weken missen en dat doet pijn, ik wil bij je zijn en je op wat voor manier dan ook helpen in dit proces. Het zal de komende tijd weer vanuit Nederland zijn. Ik mis je nu al.

Eric, veel dank voor de mooie momenten 'tussendoor'.

xx Elsbeth

NB Paddy, Heleen's UCI-buurman van de afgelopen weken heeft de tocht naar Ierland goed doorstaan.

Woensdagavond 2 juni

Vanavond is het zes weken geleden dat we het ongeluk hadden. Het lijkt een eeuwigheid geleden. Het lijkt alsof het gisteren was. Is het alweer zes weken? Is het pas zes weken? Tijd verliest hier zijn dimensie. Maar als ik aan het ongeluk denk, voel ik mij vervuld met dankbaarheid dat Heleen nog leeft. En dat ze herstelt. Wat zegt tijd dan nog eigenlijk.

Gisteren was een ellendige dag. Ruim viereneenhalf uur in het ziekenhuis gezeten en Heleen minder dan anderhalf uur gezien. Miscommunicatie, opnames en andere toestanden. En in dat anderhalf uurtje sliep Heleen. Géén "informe medico". Ook mijn ontbijt in een restaurantje liep ik mis doordat het allemaal te lang duurde. Toen ik 's avonds het ziekenhuis verliet, had ik een parkeerboete omdat ze per 1 juni de tijden van betaald parkeren hebben veranderd... Zo'n dag. Maar de boete was slechts drie euro, de vrouwelijke parkeerwacht excuseerde zich en gelukkig kwam Elsbeth die avond aan.
En vandaag was alles beter. Heleentje knokte hard en het scheelde weinig of ze had zich uit het bed "gewurmd". Ze was als altijd goed geluimd en had weer nieuwe kleine beweginkjes. En in het gesprek met Dr Carlos werd bevestigd dat alles goed ging. In overleg met de fysiotherapeut, gaan ze kijken of Heleen misschien volgende week in een stoel kan zitten... Zou natuurlijk weer een grote stap zijn. En ik denk dat Heleen dat dolgraag zou willen. Daarnaast heb ik zo beleefd mogelijk duidelijk gemaakt dat ik het niet erg vind om uren te wachten maar het wel verschrikkelijk vind als ik haar minder dan twee uur zie. Is opgelost. Ik zal iets assertiever moeten zijn maar dan krijg ik dagelijks ten minste die twee uur en waarschijnlijk meer. Plus nog eens de fysiotherapie. En ze bewaren de slaapmiddelen voor 's nachts zodat ze minder vaak zal slapen tijdens de bezoekuren. Dus het geduld van gisteren was een goede investering....

Al eerder verteld dat er een band ontstaat met de families en vrienden van andere patiënten. Ik heb de afgelopen zes weken veel mensen zien komen en gaan. En gelukkig ook met een aantal patiënten kennis gemaakt nadat ze de intensive care mochten verlaten. Hoopgevende voorbeelden. Maar de huidige buurman (box7) die daar al drie weken ligt, vliegt morgen naar huis, om daar in het bijzijn van alle familie te kunnen sterven. Als alles meezit heeft hij nog twee weken te gaan. Maar dan moet hij morgen eerst de vlucht overleven. Fifty-fifty is de kans. Dus denk morgen, donderdag, even aan Paddy op weg naar Belfast. Ook Heleen zou willen dat hij zijn thuis nog haalt...

Liefs

Eric