Woensdagavond 30 juni

Sprakeloos. De sprint die Heleen vorige week woensdag is begonnen, lijkt maar door te gaan. Het Sint Lucas Andreas Ziekenhuis is top! Ze ligt nog op de Intensive Care maar de zorg en aandacht, doen niet onder voor de Intensive Care van Ibiza. Sterker nog, ik heb de indruk dat ze hier technisch iets beter zijn. Even ter toelichting: Heleen hoort helemaal niet op de Intensive Care, zij verkeert op géén enkele manier in levensgevaar of in acute nood. Zij ligt er een soort van toevallig omdat ze nog niet voldoende goed kan slikken en daardoor de canule/tracheo nog heeft. Dan zou je verwachten dat ze haar alleen zouden behandelen ter verwijdering van die canule. Niets is minder waar. Zij zijn haar ook in rap tempo haar aan het voorbereiden voor revalidatie. Fysiotherapie, logopedie, ergotherapie, alles wordt ingezet. En ondertussen is er al kontakt en overleg met haar "volgende" afdeling, neurologie en met een revalidatiearts. Verplegers en artsen zijn bijzonder aardig, correct en komen zeer competent over.
Ik vertelde eerder dat Heleen op de UCI in Ibiza altijd zo lekker naar zeep rook. Hier vroeg de verpleging mij haar eigen deodorant, eau de toilette en andere verzorgingsmiddelen te brengen omdat dat voor haar prettiger is dan de spullen van het ziekenhuis... En inmiddels heb ik eigen kleren en pantoffels gebracht. Pantoffels!!! Voor als ze staat of in de stoel zit... Hoe gek wil je het hebben?!? Daarnaast heeft ze het MRSA-bacterie niet waardoor de isolatie is opgeheven. Zijn haar manische bewegingen dusdanig minder dat ze niet meer hoeft te worden vastgebonden. Ze herkent meer mensen en weet onderlinge verbanden te leggen. Hoe ik dat weet? Vertelt ze me gewoon. Ze praat. Door een speciaal klepje op haar (inmiddels kleinere) canule komt er nu lucht langs haar stembanden en kan ze praten. Het klinkt als een mix tussen fluisteren en rochelen maar het is verstaanbaar en het zijn complete zinnen. En bij passende gelegenheid (een Engelse vriendin) ook in het Engels. Het is echt helemaal te gek.
Toen ik weer eens om het bed stond te dansen van vreugde zei Heleen tegen de vriendin die naast haar zat: "Flapdrol". Terwijl ze naar mij wees.
Deze flapdrol is zo apetrots op haar! Haar goede spirit, haar vechtlust, haar ondeugendheid, haar humor. We weten nog niet naar welk revalidatiecentrum ze straks gaat maar we weten wel dat zij daar de favoriete patiënt gaat worden...

Liefs

Eric