Donderdagavond 1 juli

Lieve mensen,

Wat kan er in een week veel gebeuren! Wat is het super fijn dat onze Heleen veilig aangekomen is in Amsterdam in het Lucas Andreas Ziekenhuis. Afgelopen maandag met prachtig weer op de fiets naar t ziekenhuis, ik wist niet wat ik zag, daar zat/lag een stralende, blije, bewegelijke Heleen met knalblauwe ogen me aan te kijken. Het is zoo fijn om gewoon bij haar te zijn, een beetje kletsen, ze communiceert terug met duim omhoog, high fives, een lach of een knik. Ik ga aan haar voeteneind staan en vraag of ze even wil fietsen (omdat ze zo bewegelijk is met haar benen), een ja-knik en lach, ik pak haar voeten en zet deze tegen mijn schouders en hopla daar gaan haar benen.... Ondertussen blijft ze Eric met haar ogen volgen, hij is haar Garding Angel, haar held!
Eric is aan het rommelen met spulletjes, ik sta naast haar en ineens fluistert ze: ‘weet jij wie die mensen zijn?’.... Totaal uit het veld geslagen van deze fluisterende volzin geef ik antwoord dat dat het verplegend personeel is... Daarna fluistert ze: ‘ik wil graag naar buiten’ Eric en ik zijn overrompeld door de volzinnen en hij geeft haar antwoord dat ze zo snel als maar mogelijk naar buiten gaan want ook hij kan niet wachten om met haar in een rolstoel eens buiten rond te lopen...
Na een uurtje bij Heleen geweest te zijn willen we vertrekken dit houdt in dat haar arm vast gemaakt moet worden zodat ze de sonde niet uit haar neus trekt, Eric begint met het vastmaken, paniek in Heleen’s ogen, ze wil natuurlijk niet vast gebonden worden, Heleen zegt tegen Eric, ‘ik wil naar huis’.... Slik, Eric blijft nog, ik vertrek....
Later begreep ik van Eric dat hij met haar een “deal” maakt over het vastbinden: ‘je hoeft niet meer vast als jij de sonde er niet uittrekt, Heleen’s antwoord hierop was: ‘DEAL’ en zo geschiedde! Ongelovelijk!!

Woensdagmiddag fiets ik weer naar Heleen, ik zie aan haar ogen dat ze heel moe is, ik ben er alleen en klets wat met haar ik vertel haar dat ik gisterenavond met Eric ben gaan eten (ze vraagt: ‘waar?’ Bussia, zeg ik, ‘Oh...leuk!’) maar dat we eigenlijk zouden varen maar dat de boot kapot was... (ze zegt: ‘wat jammer’) en dan ineens vraagt ze: ‘Hoe is het met Gijs?’ ik schrik ervan, nu weet ik het zeker; ze weet donders goed wie ik ben!

Later in Heleen’s tuin met Eric heeft Eric de overtreffende trap over het bezoek van Josie. Josie komt binnen en Heleen fluistert in het Engels (!!) ‘How are you? How is Gregor doing?’ (note: Josie’s vriend Gregor is ziek).... Ongelovelijk ze stapt automatisch over in het Engels met Josie en weet ook dat hij ziek is.

Na 20 minuten laat ik haar alleen, ze is heel moe, je ziet het aan haar ogen, bezoek is heel fijn en inspirerend voor haar maar heel vermoeiend, het is ook gewoon fijn om bij haar te zitten, niet teveel te vragen maar er gewoon te zijn. Ik zing mijn kleine Helena-liedje wat ik op Ibiza ook iedere keer voor haar zong ze fluistert nog dat het zo’n lief liedje is en valt in slaap.

Ben er vol van en fiets met een blij warm hart terug de stad in, je kunt haar daar rustig alleen laten ze is in fantastische handen en heeft nog heel veel rust nodig...

Wat een ongelovelijke bemoedigende sprongen nu in één week tijd!

SYBX