Dinsdagmiddag 26 oktober

Het laatste bericht is al weer twee maanden geleden... De vaart is er duidelijk uit. Dit in tegenstelling tot het herstel van Heleen. Dat en die gaan onverminderd door.
Bij het vele bezoek aan Heleen, werd vaak en veel aan het blog en mijn bijdragen gerefereerd. Complimenteus en lief bedoeld maar wat mij betreft kreeg het teveel credit en aandacht. En die komen natuurlijk met name toe aan al die doktoren, verpleegsters, familie, vrienden, bezoekers, schrijvers, meelevers, bidders en niet in de laatste plaats aan Heleen zelf. Zij zelf is degene die de zwaarste strijd moest strijden en daar nu als glorieus overwinnaar aan het uitkomen is. Trots en dankbaar. En ik ben dankbaar naar alle lezers van het blog. Talloze keren heb ik aan het bed van Heleen gestaan en altijd wist ik mij gesteund door een oceaan van warme gevoelens vanuit het blog en andere middelen. Ik gebruik bewust het woord oceaan want voor mijn gevoel zeilde ik gewoon met de wind en Heleen mee op een woelige oceaan.
Dus credits, dank en liefs aan de lezer! Jullie waren onmisbaar!
Het is tijd om van dit blog afscheid te nemen, we gaan in de gewone wereld weer gewoon verder. Het laatste woord is aan Heleen zelf.
Het blog is dood! Lang leve Heleen!
Kus, knuffel of groet. Eric

Weblog Heleen

Ik loop en praat en herinner me van het ongeluk en de comateuze fase (gelukkig) heel weinig maar verder doet het koppie het verbazend goed!
Half oktober ben ik “ontslagen” uit revalidatiecentrum Heliomare!!! Dat wil zeggen dat ik er niet meer de hele week woon/eet/slaap maar twee dagen per week van huis naar Wijk aan Zee toe mag komen om mijn meest effectieve/nodige therapiëen te volgen!
Het was een geweldige plek om te verblijven en te revalideren maar als je er “klaar” voor bent dan wil je ook echt graag weer naar huis.
En klaar is relatief want dan begint het echte revalideren pas…
Het “gewone” leven gaat door en je zult daarin jouw eigen weg weer moeten zien te vinden. Niet de weg terug maar een nieuwe weg met als winst het besef dat elke stap een blessing en een uitdaging zijn en kans om ergens een verschil te mogen maken!

Ik wil langs deze weg iedereen bedanken voor alle support, de warme belangstelling en de bezoekjes waar ik enorm veel steun aan heb gehad; wat een rijkdom om door zo’n warm netwerk te mogen worden opgevangen!

Lieve Eric, wat een geweldige steun ben je in dit avontuur! Ik geniet van elk moment dat we (nu bewust!) samen mogen beleven. Zonder jouw toewijding, liefde en kracht had ik het ook wel overleefd maar wat heb jij jezelf door dit alles van een prachtige, wilskrachtige kant laten zien met een inspiratie en wijsheid die mij het mogelijk heeft gemaakt om zo wonderlijk snel en goed te herstellen!
Ik hou van je met mijn hele hart en herstelde ziel ! X

Heleen

Donderdagmorgen 12 augustus

Zelfs de ervaren professionals van Heliomare vinden dat het herstel van Heleen snel gaat... En het gaat ook heel goed. Heleen heeft inmiddels een eigen kamer (uitzicht over de duinen) en is niet meer afhankelijk van verpleging. Ze vindt haar weg zelfstandig en loopt (!!!) naar de verschillende therapieën en is daar de hele dag druk mee. Hard werken maar er komt veel voor terug. Veel van de "oude Heleen".
Even voor de basale nieuwsgierigheid van velen: ze herinnert zich alles en iedereen. Had eerst een beetje moeite met tijd en plaats maar alles lijkt inmiddels op zijn plek. Weet niks van het ongeluk maar herinnert zich nog wel het etentje de middag van het ongeluk. Heeft weinig herinnering van de maanden in de kliniek op Ibiza. Het kleine stukje wat ze zich herinnert is warrig en weinig vrolijk. Schreeuwende Spanjaarden die haar continu martelden met omdraaien (wassen) en naalden in haar neus (neussonde). Misschien wel prettig als die herinneringen helemaal wegblijven.
Het lopen gaat iedere dag beter en sneller. Lopen in het zand van het strand is een uitstekende oefening. Ze hebben vorige week haar wandelstok afgepakt. Ze moet zoveel mogelijk de trap nemen in plaats van de lift. Haar motoriek wordt ook steeds beter. Voor ergotherapie moet ze soms ook boodschappen doen bij de lokale Spar in Wijk aan Zee en dan bijvoorbeeld een salade bereiden. Bij de fysiotherapie worden al een aantal yoga-elementen ingebouwd. Dat soort dingen illustreren de manier van werken in Heliomare. Heleen wordt als mens behandeld en niet als patiënt. Therapieën zijn naar behoefte en op maat. Allemaal heel prettig en stimulerend. En dat vindt Heleen ook.
Goedgemutst ondergaat ze de "praat therapieën" en bloedfanatiek zet ze zich in bij de "fysieke therapieën".
Grootste drie resterende problemen zijn:
Conditie. Zal nog een tijd duren maar komt eigenlijk vanzelf goed.
Linkerschouder. Is verrot. Een zwevend sleutelbeen en een soort botvorming in de schouder. Wordt behandeld in het St Lucas Andreas, misschien een operatie. Maar komt goed.
Zicht. Heleen ziet dubbel. Is niet ongebruikelijk bij hersentrauma en zou vanzelf weg moeten gaan. Wordt nu uitgebreid onderzocht en voorlopig draagt ze een deels afgeplakte bril (als een kind met een lui oog) wat iets helpt. "En zalig zijn de schelen want zij zullen de Heer twee keer zien".
Heleen mag al in de weekeinden naar huis. Onwaarschijnlijk fijn. Voor ons allebei. We hebben veel pret maar doen het rustig aan. Nog géén café's en restaurants, nog géén bezoek maar wel lekker in de tuin zitten en genieten van de huiselijke omgeving. Buurvrouw kookt iedere avond de sterren van de hemel en Heleen en ik worden verwend.
Welverdiende rust tussen haar zware therapieën.
Zoals het nu allemaal gaat, zou Heleen voor de kerst uit Heliomare kunnen worden ontslagen... Over dankbaar gesproken.
We zijn weer dankbaar.

Liefs


Eric

Donderdagmiddag 22 juli

Heleen heeft vanaf haar kamer uitzicht op de duinen, een stukje Wijk aan Zee en in de verte de Hoogovens. Het andere uitzicht, dat van een voorspoedig herstel, is met de opname in Heliomare weer scherper geworden. Wat een fijne plek! Natuurlijk, met dit weer op loopafstand van de zee is natuurlijk al buitengewoon prettig. Maar wat nog veel belangrijker is, is het warme bad van professionaliteit in Heliomare. Ongelofelijk. Hoogste tijd voor mij om een stapje terug te doen en ruimte te geven aan deze groep van zeer ervaren en gepassioneerde begeleiders. Over alles is en wordt nagedacht. Ieder detail is belangrijk. En alles wordt voortvarend aangepakt. En Heleen staat centraal. Heleen voelt zich er ook prettig. Ze wil aan de slag en heeft het gevoel dat het in Heliomare ook kan. "Haar progressie zo goed mogelijk begeleiden" is een uitspraak van de revaldatiearts. Kreeg ik kippevel van. Haar revaldatiearts is sowieso een heel fijn mens. Ik ga er niet teveel over zeggen want ik weet dat hij dit blog heeft gelezen en dus misschien nog leest. Maar weet dat hij eindverantwoordelijk is voor de revalidatie van Heleen en dat Heleen en ik daar een heel goed gevoel bij hebben.
Deze beginperiode in Heliomare is vooral wederzijdse kennismaking. Zij willen weten waar Heleen nu staat en waar ze heen wil. En daar hun intensieve therapieën op afstemmen. Eerste streven is de weekeinden naar huis. Bedoeling is echt doordeweeks therapie en in het weekend de thuisomgeving herontdekken. Hoe lang het gaat duren, is van teveel faktoren afhankelijk om iets zinnigs over te zeggen. Ik zelf ga uit van een half jaar Heliomare en daarna vanuit thuis nog een vergelijkbare periode dagbehandeling. En ik weet dat sommige mensen daar van zullen schrikken maar door de positieve toon van het blog en de progressie van de afgelopen weken, is er een weinig reëel beeld ontstaan. Mea culpa. Maar het is nog steeds een kwestie van stapje voor stapje. Geduld vrienden, geduld.
Inmiddels is ook de rol van bezoek duidelijk. Het is goed zolang het niet ten koste van de therapieën gaat. Vanaf 2 augustus, doordeweeks van 18:30 tot 20:30, maximaal drie personen per avond, bezoek moet vantevoren worden aangemeld, géén spontane akties en/of verrassingen. Het loopt via mij dus stuur me een mailtje als je wilt komen. Mailadres van Heleen.

Wat een fijne plek. Wat een fijne instelling. Wat een fijne mensen.
En wat een fijne vooruitzichten.

Liefs.

Eric

Donderdagavond 15 juli

Aanstaande maandag loopt Heleen met mij aan haar arm, het St Lucas Andreas Ziekenhuis uit... En dan gaan we met Heleen's eigen auto (ik rij) naar Revalidatiecentrum Heliomare in Wijk aan Zee.
Het tempo van de afgelopen weken, blijft zich voortzetten. Iedere dag meer Heleen. Iedere dag een betere Heleen. En ze is klaar om te knokken in het revalidatiecentrum. Ze loopt nu (voorzichtig) zelfstandig met een wandelstok. Het praten gaat steeds beter en makkelijker en het begint ook weer op haar eigen stem te lijken. Ze eet steeds meer en beter en het einde van de neussonde is in zicht. De herinneringen groeien, plaats en tijd blijven echter moeilijk. Lezen en schrijven gaan moeizaam maar het gaat wel. Handen en armen komen steeds beter in vorm. Het goede humeur, de grapjes en de zin om te vechten voor herstel, zijn onverminderd.
In Heliomare gaan ze eerst kijken wat haar huidige geestelijke en fysieke toestand is. Dan bespreken ze met Heleen haar wensen en stellen ze op maat een revalidatieprogramma voor haar samen. Alles zal er op gericht zijn haar zo snel mogelijk weer zelfstandig te laten functioneren en haar naar huis te sturen. Het gaat wel even duren voor er een prognose of een tijdsduur kan worden gegeven. Het gaat überhaupt nog wel even duren. Maar we hebben geduld. Een herstelde Heleen is de moeite van het wachten meer dan waard.
Het adres van Heliomare is: Relweg 51, 1949 EC Wijk aan Zee
Handig voor mensen die een kaartje willen sturen (goede leesoefening) of later op bezoek willen komen. Tijden en mogelijkheden nog niet bekend. Ga ik met Heliomare en Heleen overleggen en kom ik nog op terug.
Heliomare ligt prachtig in de duinen. Het is er licht en ruim en doet een beetje denken aan een vakantie-resort. Het zal géén vakantie worden voor Heleen maar hopelijk wel een plek waar het herstel zich zo snel mogelijk kan voortzetten.
Volgende week een strandwandeling met Heleen, dromen worden bewaarheid.

Liefs

Eric

Dinsdagavond 6 juli

Heleen wordt wereldkampioen!
Sorry voor de lange stilte maar het was druk. Sinds gisteren ligt Heleen op de afdeling Neurologie. Een "gewone" verpleegafdeling. Na 74 dagen intensive care... Gisteren was even wennen maar vandaag was weer een hele goede dag. Zoals we die de afgelopen weken heel veel hebben. Heleen blijft iedereen verbazen met haar vooruitgang. Fysiek en geestelijk. Het praten gaat nu goed en ze is duidelijk verstaanbaar. Humor, heel bijdehand en vaak het laatste woord. Informeert belangstellend naar alles en iedereen. Weet zich soms de kleinste details te herinneren. Weliswaar fragmentarisch en soms verward maar alle informatie is er nog. Ze wordt nu al een tijdje "doorgezaagd" door neurologen en ze wordt gek van al die vragen. Ze voelt dat ze alles nog weet maar raakt gefrustreerd als ze er niet op kan komen. Ik kan het me goed voorstellen maar weet dat dit goed gaat komen. Sinds zondag is ze ook weer blond. Daarvoor kortgeknipt zwart/grijs maar twee super aardige verpleegsters van de intensive care hebben heur haar geverfd en het is prachtig. Ook uiterlijk komt de oude Heleen steeds dichterbij. Haar benen worden ook weer wat dikker. Dat is prettig want ze loopt! Bescheiden stukjes en ondersteund maar iedere dag een stukje verder en minder ondersteund. Lekker in haar eigen jogging broek (roze) en een leuk t-shirt. In de rolstoel zijn we al heel even naar buiten geweest. De stoep van het ziekenhuis was ver genoeg en toen werden al die indrukken teveel. Vandaag namen we afscheid van het laatste infuus en katheter. Wat rest is de mini-tracheo/canule die morgen of overmorgen wordt weggehaald en de neussonde die weer een tijdje later weg mag.
Even tussendoor vanaf hier de geweldige verpleging bedanken. Saskia en Gea die op de intensive care anderhalf uur bezig zijn geweest Heleen's haar te verven. Jelle en Jeroen die vandaag besloten de katheter te verwijderen en zichzelf daarmee een hoop extra werk op de hals haalden omdat ze Heleen nu steeds naar het toilet moeten helpen. Verplegers die het belang van uiterlijk en waardigheid voor een patiënt begrijpen. Welke positieve bijdrage zulks heeft op het herstel. Fantastisch. Dankbaar. We zijn weer eens dankbaar.
Het is onduidelijk hoe lang ze op Neurologie moet liggen. Horen we wel, er wordt ondertussen nog steeds hard aan en met haar gewerkt door fysio- en ergotherapie en logopedie. Ook de rol van bezoek is onduidelijk, Heleen reageert goed op familie en zeer naaste vrienden maar het is soms ook te vermoeiend. We handhaven vooralsnog de regel dat niemand langs mag zonder met mij te overleggen. Tot de artsen of Heleen aangeven dat het anders kan.
We maken ons klaar voor de grote (en helaas ook lange) finale in het revalidatiecentrum. Maar de uitslag staat al vast.
Heleentje is wereldkampioen!

In liefde.

Eric

Donderdagavond 1 juli

Lieve mensen,

Wat kan er in een week veel gebeuren! Wat is het super fijn dat onze Heleen veilig aangekomen is in Amsterdam in het Lucas Andreas Ziekenhuis. Afgelopen maandag met prachtig weer op de fiets naar t ziekenhuis, ik wist niet wat ik zag, daar zat/lag een stralende, blije, bewegelijke Heleen met knalblauwe ogen me aan te kijken. Het is zoo fijn om gewoon bij haar te zijn, een beetje kletsen, ze communiceert terug met duim omhoog, high fives, een lach of een knik. Ik ga aan haar voeteneind staan en vraag of ze even wil fietsen (omdat ze zo bewegelijk is met haar benen), een ja-knik en lach, ik pak haar voeten en zet deze tegen mijn schouders en hopla daar gaan haar benen.... Ondertussen blijft ze Eric met haar ogen volgen, hij is haar Garding Angel, haar held!
Eric is aan het rommelen met spulletjes, ik sta naast haar en ineens fluistert ze: ‘weet jij wie die mensen zijn?’.... Totaal uit het veld geslagen van deze fluisterende volzin geef ik antwoord dat dat het verplegend personeel is... Daarna fluistert ze: ‘ik wil graag naar buiten’ Eric en ik zijn overrompeld door de volzinnen en hij geeft haar antwoord dat ze zo snel als maar mogelijk naar buiten gaan want ook hij kan niet wachten om met haar in een rolstoel eens buiten rond te lopen...
Na een uurtje bij Heleen geweest te zijn willen we vertrekken dit houdt in dat haar arm vast gemaakt moet worden zodat ze de sonde niet uit haar neus trekt, Eric begint met het vastmaken, paniek in Heleen’s ogen, ze wil natuurlijk niet vast gebonden worden, Heleen zegt tegen Eric, ‘ik wil naar huis’.... Slik, Eric blijft nog, ik vertrek....
Later begreep ik van Eric dat hij met haar een “deal” maakt over het vastbinden: ‘je hoeft niet meer vast als jij de sonde er niet uittrekt, Heleen’s antwoord hierop was: ‘DEAL’ en zo geschiedde! Ongelovelijk!!

Woensdagmiddag fiets ik weer naar Heleen, ik zie aan haar ogen dat ze heel moe is, ik ben er alleen en klets wat met haar ik vertel haar dat ik gisterenavond met Eric ben gaan eten (ze vraagt: ‘waar?’ Bussia, zeg ik, ‘Oh...leuk!’) maar dat we eigenlijk zouden varen maar dat de boot kapot was... (ze zegt: ‘wat jammer’) en dan ineens vraagt ze: ‘Hoe is het met Gijs?’ ik schrik ervan, nu weet ik het zeker; ze weet donders goed wie ik ben!

Later in Heleen’s tuin met Eric heeft Eric de overtreffende trap over het bezoek van Josie. Josie komt binnen en Heleen fluistert in het Engels (!!) ‘How are you? How is Gregor doing?’ (note: Josie’s vriend Gregor is ziek).... Ongelovelijk ze stapt automatisch over in het Engels met Josie en weet ook dat hij ziek is.

Na 20 minuten laat ik haar alleen, ze is heel moe, je ziet het aan haar ogen, bezoek is heel fijn en inspirerend voor haar maar heel vermoeiend, het is ook gewoon fijn om bij haar te zitten, niet teveel te vragen maar er gewoon te zijn. Ik zing mijn kleine Helena-liedje wat ik op Ibiza ook iedere keer voor haar zong ze fluistert nog dat het zo’n lief liedje is en valt in slaap.

Ben er vol van en fiets met een blij warm hart terug de stad in, je kunt haar daar rustig alleen laten ze is in fantastische handen en heeft nog heel veel rust nodig...

Wat een ongelovelijke bemoedigende sprongen nu in één week tijd!

SYBX

Woensdagavond 30 juni

Sprakeloos. De sprint die Heleen vorige week woensdag is begonnen, lijkt maar door te gaan. Het Sint Lucas Andreas Ziekenhuis is top! Ze ligt nog op de Intensive Care maar de zorg en aandacht, doen niet onder voor de Intensive Care van Ibiza. Sterker nog, ik heb de indruk dat ze hier technisch iets beter zijn. Even ter toelichting: Heleen hoort helemaal niet op de Intensive Care, zij verkeert op géén enkele manier in levensgevaar of in acute nood. Zij ligt er een soort van toevallig omdat ze nog niet voldoende goed kan slikken en daardoor de canule/tracheo nog heeft. Dan zou je verwachten dat ze haar alleen zouden behandelen ter verwijdering van die canule. Niets is minder waar. Zij zijn haar ook in rap tempo haar aan het voorbereiden voor revalidatie. Fysiotherapie, logopedie, ergotherapie, alles wordt ingezet. En ondertussen is er al kontakt en overleg met haar "volgende" afdeling, neurologie en met een revalidatiearts. Verplegers en artsen zijn bijzonder aardig, correct en komen zeer competent over.
Ik vertelde eerder dat Heleen op de UCI in Ibiza altijd zo lekker naar zeep rook. Hier vroeg de verpleging mij haar eigen deodorant, eau de toilette en andere verzorgingsmiddelen te brengen omdat dat voor haar prettiger is dan de spullen van het ziekenhuis... En inmiddels heb ik eigen kleren en pantoffels gebracht. Pantoffels!!! Voor als ze staat of in de stoel zit... Hoe gek wil je het hebben?!? Daarnaast heeft ze het MRSA-bacterie niet waardoor de isolatie is opgeheven. Zijn haar manische bewegingen dusdanig minder dat ze niet meer hoeft te worden vastgebonden. Ze herkent meer mensen en weet onderlinge verbanden te leggen. Hoe ik dat weet? Vertelt ze me gewoon. Ze praat. Door een speciaal klepje op haar (inmiddels kleinere) canule komt er nu lucht langs haar stembanden en kan ze praten. Het klinkt als een mix tussen fluisteren en rochelen maar het is verstaanbaar en het zijn complete zinnen. En bij passende gelegenheid (een Engelse vriendin) ook in het Engels. Het is echt helemaal te gek.
Toen ik weer eens om het bed stond te dansen van vreugde zei Heleen tegen de vriendin die naast haar zat: "Flapdrol". Terwijl ze naar mij wees.
Deze flapdrol is zo apetrots op haar! Haar goede spirit, haar vechtlust, haar ondeugendheid, haar humor. We weten nog niet naar welk revalidatiecentrum ze straks gaat maar we weten wel dat zij daar de favoriete patiënt gaat worden...

Liefs

Eric

Zondagmorgen 27 juni

Lieve vriendinnen en vrienden,

Heleen is terug in Amsterdam. Gisteren ben ik op bezoek geweest in het St. Lucas Andreas. Wat is ze vooruit gegaan in die anderhalve week waarin ik haar niet gezien heb. Ongelooflijk! De verpleegkundigen hebben wel met haar te doen omdat ze vanwege de M.R.S.A. (Meticilline Resistant Staphylococcus Aureus) in isolatie op de intensive care moet liggen. Via een sluisje mag je bij haar naar binnen. Als je weggaat je handen met alcohol wassen en spoorslags uit het ziekenhuis verdwijnen.
Ik werd door Paul en Dineke gebracht en trof Eric voor de hoofdingang. Eenmaal binnen begon Eric gelijk te onderhandelen over de bezoektijden. En de vriendelijke verpleegkundige ging daar aardig in mee. Ik vroeg of haar zus haar dan ook even mocht begroeten en dat werd toegestaan. Dineke was helemaal perplex over haar vooruitgang. "80 % beter" zei ze. Eric was teleurgesteld dat ze weer sonde voeding kreeg. Hij had haar op Ibiza al zelf gevoerd en zelfs in het vliegtuig uit een kopje laten drinken. De verpleegkundige zei dat ze er aandacht aan zouden schenken. Ook zouden ze een logopedist inschakelen. Eric beschermt Heleen als een leeuwenmoeder haar welp. Sorry Eric, maar een leeuwenvader zou een slecht voorbeeld zijn. Binnen bij Heleen nam Eric gelijk zijn verzorgende taak weer op zich. Ik vroeg haar of ze tevreden was over dokter Eric. Jullie hadden dat meesmuilende lachje moeten zien, waarop dokter Eric dreigde met z'n vinger. De humor is echt terug. Hopelijk mag ze snel naar Heliomare.

Veel liefs,

Rudy

Zaterdagochtend 26 juni

Stroomversnelling. Ineens kwam alles in een stroomversnelling. Zoals eerder gemeld waren wij druk bezig om naar Amsterdam te komen. Heleen heeft dat natuurlijk gevoeld en trok nog even een eindsprintje. Slikken was voor haar een probleem, het keelreflex dat onderscheid maakt tussen lucht en eten of drinken, werkte niet. Al weken werd er geprobeerd haar hapjes yoghurt te geven. En woensdag lukte het ineens! Hap slik weg. Vier kleine hapjes Danone limon... Ik stond naast het bed letterlijk te springen van enthousiasme, Heleen glimlachte trots. Dat slikken betekent het einde van de door haar zo gehate neussonde en afscheid van de tracheo/canule. Over een paar dagen is het zover. Vier kleine hapjes voor Heleen maar een enorme sprong voor wat betreft haar herstel. Donderdag meer yoghurt en ook een beetje gebonden groentesoep gegeven. Die donderdag was sowieso een gekkenhuis. Toen ik 's morgens binnenkwam, legde Pepe, de fysiotherapeut haar net terug in bed en toen ik hem daarmee hielp, vertelde hij rustig dat Heleen daarnet had gestaan. Gestaan?!? Ik dacht dat mijn Spaans misschien niet klopte maar toen hij het lachend nog een keer vertelde, schoten de tranen van geluk in mijn ogen. Pepe begreep natuurlijk wat er gebeurde en bood aan om aan het eind van zijn dienst nog een keer terug te komen en dat we het dan samen nog een keer zouden proberen. Twee uur later had ik een staande Heleen in mijn armen. Instabiel, ondersteund, trillend van inspanning maar ook met een trotse grijns van oor tot oor. Nog géén dertig seconden en toen was ze moe en moest ze zitten. Maar vijf minuten later wilde ze zelf weer gaan staan. Na vier keer te hebben gestaan was ze uitgeput. En ik ook. Teveel geluk, teveel tranen en teveel trots. Later met Dr Carlos heeft ze nog een paar keer gestaan en deed ze zelfs drie pasjes (richting de deur)... En ondertussen werd ik ook nog eens gebeld door een hele lieve dame van SOS Internationaal, de hulporganisatie van de verzekering, die bevestigde dat Heleen vrijdag naar Amsterdam zou vliegen en dat ik op die speciale ambulancevlucht mee mocht. Donderdag had géén gouden randje maar die hele dag was van puur goud.
En dus vertrokken we gisteren naar Amsterdam.
Het afscheid van Clinica Rosario was al net zo bijzonder als haar verzorging de laatste twee maanden. Veel zoenen, knuffels, tranen en het voelde alsof we afscheid namen van onze Spaanse familie. Hal vol verpleegsters en dokters toen we met de brancard richting de ambulance gingen. Gelukkig waren Carola en Jorge erbij anders had ik waarschijnlijk huilend en verward in de gang achter gebleven. Que drama buena! Met de ambulance naar de luchthaven. Daar gewacht op ons eigen kleine vliegtuigje. Twee piloten, een verpleegster en een arts. Bijzonder. Ze hadden Heleen in het ziekenhuis een valiumpje gegeven waardoor ze een soort van stoned was. Ze vond alles prachtig, de ambulance die met gillende sirenes naar de luchthaven reed (om daar bijna een uur op het vliegtuig te wachten, het zijn vaak net kleine kinderen die latino's), op een vreemd soort brancard het vliegtuigje in, het opstijgen, de vlucht. Ze vocht tegen de slaap en lachte breed iedere keer als ze haar ogen open deed. Vlucht duurde ruim viereneenhalf uur. Halverwege de vlucht was het kalmeringsmiddel uitgewerkt maar hebben we vrolijk weer honderd sit-ups (haar manische bewegingen) gedaan. In Amsterdam werden we opgepikt door een ambulance die ons naar het ziekenhuis bracht.
Heleen en ik zijn dus in Amsterdam!!!
Heleen ligt op de intensive care van het St Lucas Andreas ziekenhuis. Een hele fijne ontvangst. Ze ligt in een isolatiekamer in verband met een mogelijke MRSA-bacterie. Daar zal ze even moeten blijven voor ze kan worden overgeplaatst naar de afdeling Neurologie. Dus vooralsnog alleen bezoek van mij en de familie... Hoe we het dan later gaan organiseren qua bezoek, moet nog even blijken maar NIEMAND mag op bezoek zonder eerst met mij te overleggen. Mijn meisje is nog heel kwetsbaar dus gaan we ervoor waken dat ze niet overbelast wordt door bezoek. Het gesprek met de dienstdoende arts op de intensive care, Dr Balzereit, was een opluchting. Wat een fijn mens en ze nam meteen een paar van mijn grootste angsten weg. Kippevel. Heleen vond haar nieuwe omgeving maar niks. Ze wilde steeds uit het bed stappen. Maar ik denk dat ze heerlijk heeft geslapen want die kan niet anders dan bekaf zijn geweest.
Zelf werd ik ontvangen in een warm bad van liefde en we hebben tot diep in de nacht in de prachtige tuin van Heleen gezeten....

Een nieuwe fase is aangebroken. We hebben er zin in.

Liefs

Eric

Maandag 21 juni 's avonds

21 April rond 18:15 gebeurde het. Nu twee maanden geleden. Zo rijd je vrolijk rond in je nieuwe auto en zo staat je hele leven op zijn kop. Onwaarschijnlijk. Twee maanden is niks. Twee maanden was een eeuwigheid. Ik heb al eens eerder geschreven over het verdwijnen van tijdsbesef. Het blijft onwerkelijk.
Het vetrouwen op volledig herstel is alleen maar sterker geworden. Maar ook het besef dat het een lange en zware weg wordt. Binnenkort een nieuwe fase vanuit Amsterdam. Heleen en ik zijn waar we zijn door de ongelofelijke steun en liefde die we van alle kanten krijgen. Door al die liefde krijgt de lange weg toch een gouden randje. Dankbaar. We zijn Dankbaar.
Liefs
Heleen en Eric

Oh, en even over vandaag. Heleen, Carola en ik ontdekten vandaag de lol van Flierefluiter, een pop (van Désiree) met een “bouwvakkers-fluitje”. Hierdoor werd het één van de meest gedenkwaardige bezoeken waarbij Heleen helderder was dan ooit en echt hard moest lachen (weliswaar geluidloos, maar toch) toen ik Flierefluiter een verband om zijn kop had gegeven. Zeldzame pret rondom en in het ziekenhuisbed. Weer een dag met een gouden randje.
Eric