Woensdagmiddag 28 april

Van Wim:


Op suggestie van Eric, doe ik het middagverslag.

Vanmiddag weer bij Heleen geweest. Eric ging eerst. We spreken dan af dat hij na vijf minuten terugkomt en even verslag doet hoe Heleen erbij ligt. Dat vind ik ook prettig.

Ze was rustig. In diepe slaap dus. Kun je nog verbetering in haar gezicht zien? Nee, zegt Eric. Gelukkig had hij dat fout. Want ik zag die verbetering wel. Bij mij bewoog ze haar hand en onderarm wel.

Heleen is gewoon hard bezig om alle verwondingen te laten helen. Voorzover je die kunt zien. De zwelling onder haar ogen slinkt met de dag. She had rainbow eyes. Is een liedje van Rainbow dat ik zing voor haar. Ten eerste omdat ik dat al zong in onze jeugd, dus het zit op haar hersenstam. Je kunt het wel vinden op Youtube. Ten tweede omdat het ook letterlijk klopt. Het is aan het veranderen van pimpelpaars, naar blauw, en nu wordt het groen en geel. Allemaal goede tekenen van herstel. De streep op haar buik wordt ook steeds minder. Nog een paar dagen en hij is verdwenen. Maar mijn grootste zorg is of ze ook de schade in haar hersens aan het herstellen is, en vooral of ze die herstellen kan.

Het is zo'n vreemde paradox. Enerzijds weet ik dat de rust nodig is. Wat mij betreft houden ze haar zo lang mogelijk in slaap als goed voor haar is. Aan de andere kant wil je weten of ze nog de oude Heleen zal zijn als ze wakker wordt. Die onzekerheid is killing.


De angst, zorg, weet ik hoe je het moet noemen, heeft zich verplaatst van de angst of ze in leven blijft naar hoe ze eruit zal komen. De bloedinkjes in haar hersens waren relatief gering, met andere woorden, het had veel erger kunnen zijn, maar de doktoren kunnen niet garanderen dat dit betekent dat ze er ongeschonden uitkomt. Ze zeggen dan dat dat ze scans hebben gezien met veel grotere schade, waarbij de patient geheel is hersteld, maar het kan ook andersom zijn. Weinig schade, maar toch grote gevolgen.


Maar goed, alle tekenen zijn tot nu toe goed, dus daar houd ik me maar aan vast. Ik ben zo trots op haar. Vandaag hebben we de 'informe medico' met Dr. Adriana Martin gedaan. Ze legde uit dat ze Heleen weer wat dieper in slaap hadden gebracht, omdat als ze de verdoving minderen, Heleen heel erg beweeglijk en geagiteerd wordt. Op zich is dit een goed teken, en een bewijs dat motorisch alles nog lijkt te werken, hoewel je nooit zeker weet of ze haar spieren ook bewust kan aansturen. Van verlammingsverschijnselen aan de ledematen, lijkt in elk geval geen sprake. Maar ze mag niet alle energie aan spierkracht besteden, die moet naar haar hersenen. Er was vanochtend een nieuwe scan van Heleen gemaakt. De bloedpropjes waren aan het slinken. Geweldig nieuws dus! Maar nogmaals, ik blijf in de rats zitten of er geen kink in de kabel komt, en vooral of we dezelfde Heleentje terug krijgen. Of alles het nog zal doen. Of haar liefde, intelligentie, karakter, haar begrip, en herkenning er nog zal zijn.


Ik begin steeds beter te begrijpen wat die Duitse arts twee dagen geleden bedoelde: Im Pech hat Sie noch Gluck gehabt. Het doet pijn om het je voor te stellen, maar Heleen is dus uit de auto geslingerd. Door de lucht gevlogen, en tot stilstand gekomen met haar hoofd tegen de andere auto. Een vreselijke crash landing. En als toetje krijgt ze dan die auto ook nog op haar buik.

Vergelijk dat even met die vechtpartij tussen een klant en een taxichauffeur in Amsterdam. Die klant valt gewoon vanaf grondniveau met zijn hoofd tegen de stoeprand en is dood.

Heleen had haar nek gebroken kunnen hebben, haar gezicht had aan gort kunnen liggen, ze had zelfs onthoofd kunnen zijn. Maar aan de buitenkant heeft ze nauwelijks schade.

Haar gezicht is gaaf, er zit geen schrammetje op, op een blauw oog na, maar dat komt wel goed denk ik dan. En ik zie met de dag meer Heleen terug. Het is een wonder als je weet wat er gebeurd is. Toen ik haar op zaterdag voor het eerst zag liggen, denk je na van de eerste shock bekomen te zijn: Kan dit goedkomen?


En nu krijg ik steeds meer hoop dat het inderdaad kan, dankzij het wonderlijk sterke lichaam van mijn zusje. Als we Heleen terugkrijgen, weet ik ook zeker dat ze zal geloven dat alle positieve energie die haar vele vrienden door de airwaves naar haar toegezonden hebben, haar heeft geholpen de strijd te winnen. Ze zal vinden dat de spirituele kracht de doorslag heeft gegeven.

Im Pech Gluck gehabt. Nu maar hopen dat de Gluck volledig wordt.

All we have is Heleen and hope. Dus ik hoop dat hoop letterlijk doet leven, en dan ook het leven waar Heleen zo van geniet. Join me in hope.

Wim


PS: Ik begrijp nu ook waarom Eric en Heleen zo'n goeie match zijn. Niet dat ik daaraan twijfelde, maar ik leer hem hier ook een beetje kennen.