Even een kleine blog-technische opmerking, Eerst probeerde ik alles onder elkaar te zetten. Werden te lange lappen tekst. Daarna per dag en dan steeds bijschrijven.
Nu maar alles in aparte berichtjes en gewoon met naam van degene die het schrijft eronder. Ik vond dat bloggen maar niks maar merk wel dat het prettig is om dingen van je af te schrijven en dat de zorg over informatieverspreiding vervalt. Ook lekker. Dank aan de verschillende vrienden die het hebben aangeraden/opgedrongen. Blijf het een moeilijk leesbaar medium vinden maar we krijgen heel veel positieve reacties. Dank.
Na de grote sprong van gisteren is het drie keer per dag schrijven misschien ook een beetje overdreven. We wachten nu hoopvol af en schrijven bij behoefte en nieuws.
Iedere dag die verstrijkt, is een gewonnen dag in Heleen haar strijd.
Eric
@ All
BeantwoordenVerwijderenMijn naam is Aad en ben bekend bij Wim.
Sinds het begin volg ik jullie site en voel helemaal met jullie mee met wat Heleen is overkomen.
Mij is ook zoiets voorgevallen in 1973.
Ik had een hersentrauma (hersenkneuzing) en heb 4 weken in coma gelegen.
Daarnaast had ik diverse fracturen en ik mis mijn rechteroog.
In de eerste dagen is mijn familie tot twee keer toe opgeroepen omdat het de verkeerde kant opging. Na 12 dagen (de kritische grens op wat operatief nog mogelijk is m.b.t. fracturen) heb ik diverse ingrepen gehad.
Nadat ik de eerste 5 weken op intensive care had gelegen, ben ik “verhuist” naar de gewone zaal.
Rond die tijd begon er pas tot me door te dringen wat me overkomen was.
Daarna nog 13 weken in het ziekenhuis gelegen.
Ik heb in die tijd ook veel belangstelling van mensen gehad en ook van mensen die ik voorheen niet of nauwelijks kende.
Het heeft een klein jaar geduurd, voordat ik weer kon werken. Achteraf gezien was het toch wel een wonderbaarlijk herstel.
In de periode uit het ziekenhuis, kan ik me van de eerste vijf weken niets tot erg weinig herinneren. Evenzo van het ongeluk zelf.
Opmerkelijk was, dat ik nog heel goed wist, wat ik die zondag daarvoor met vrienden naar Friesland was geweest met de auto.
Uit de laatste 13 weken kan ik me nog veel herinneren. Sommige leuke of minder leuke gebeurtenissen staan bij mij nog op het netvlies "gegrieft"
Het klinkt misschien gek, maar het was voor mij beslist geen onprettige periode in het ziekenhuis. Misschien ook wel, omdat ik me niet of onvoldoende realiseerde, welke extra inspanningen en spanningen mijn naaste familie hadden.
Tot op de dag van vandaag kan ik nog merken wat me is overkomen. Zowel in negatieve, maar – misschien vreemd – ook in positieve zin.
Een gevolg van de hersentrauma was, dat ik trager reageerde. Positief daarin, was dat ik beter door ging denken over alles. Dat was iets waar ik zeker voordeel mee heb gehad.
IK ben ook daarna wat efficiënter en preciezer met mijn werk omgegaan.
Erik, ik bewonder je gedrevenheid om dit alles van je af te schrijven. Ga daarmee door.
Het geeft ook voldoening als je dit later nog eens "nabladerd"
Ik wens Heleen alle sterkte bij haar genezing en veel beterschap.
Met vriendelijke groet,
Aad
Hoi Aad,
BeantwoordenVerwijderenKijk, met dit soort berichten, daar kunnen we wat mee. Ik heb de foto van je ongeluk (het autowrak) gezien, en het is een Godswonder dat je dit hebt overleefd.
Ik ben blij dat je nog onder ons bent. En ik hoop straks hetzelfde te kunnen zeggen over Heleen.
Wim