Welkom op de blog van Heleen Dankbaar

Lieve vrienden,

Een weblog over het auto-ongeluk, de toestand en het herstel van Heleen.
Voor Heleen, door Heleen en Eric en voor die onwaarschijnlijke hoeveelheid mensen die bezorgd zijn, meeleven en bidden (in welke vorm dan ook) voor haar herstel.

Ik zal bij het begin beginnen en zoveel mogelijk details vermelden, soms ook volkomen onbelangrijke, omdat ik weet dat bij het meeleven er ook een nieuwsgierigheid is naar alle informatie die er is.

Heleen en ik waren al sinds 12 april op Ibiza. Vakantie en Heleen werkte vanuit hier ook aan een productie voor een commercial die vandaag (25 april) geschoten gaat worden.
Op woensdag 21 april krijgen Heleen en ik eindelijk de Santana Landrover 109. Een in Spanje gebouwde Defender uit 1981 die we oktober vorig jaar al hebben gekocht. Door problemen met APK en verzekering was die nog niet klaar bij aankomst. Het krijgen van een verzekering bleek nog een lastige klus en die woensdagmorgen kregen wij het bij de bank eindelijk voor elkaar. We zijn met de Santana nog even naar ons huis gereden waar Heleen de laatste hand legde aan de planning van haar klus en daarna zijn we vertrokken naar een toprestaurant (Es Torrent) aan het strand om het bezit van de Santana te vieren. Na een heerlijke middag in het gezelschap van onze goede vriendin Carola reden we om een uur of zes naar huis. Stopten nog even bij Sluiz een bekende Ibiza winkel en vervolgden onze weg. We reden op een voorrangsweg, 60 kilometer per uur. Ik weet dat 100% zeker want je mag daar maar 60 en we hadden op de heenreis al gezien dat door politie werd gecontroleerd. Komt bij dat de Santana sowieso een topsnelheid van 80 had en er zeker tien minuten over deed om te versnellen van 50 naar 80. We passeren een afslag naar het strand van Sa Caleta. Ik zie wel een auto aankomen rijden maar tuf gewoon door. Die auto met drie Italiaanse meiden als inzittenden negeren echter alle stoptekens (en er staan daar veel en groot) en knallen gewoon de weg op. Ik zal wel hebben geprobeerd uit te wijken en te remmen maar de wagens knallen tegen elkaar. Ik zal me wel aan het stuur hebben vastgeklemd maar wordt natuurlijk flink door elkaar geschud. Ik verlies echter op geen moment mijn bewustzijn en als ik me naar Heleen draai en naar haar schreeuw om te vragen of het goed is, zie ik dat ze niet meer in de auto is. Ik spring uit de auto, zie dat de andere auto gevuld is met rook (later blijkt dat van de airbags te zijn) en dat er nog mensen in zitten. Maar dan zie ik Heleen onder die auto liggen... De helft van haar buik en haar benen steken er onderuit. Mijn hart staat stil en ik schreeuw haar naam. Ik kniel meteen bij haar en zie haar buik bewegen van het ademhalen. Op dat moment stromen er al allemaal mensen toe om te helpen. Even als positieve zijnoot: hier rennen mensen naar een ongeluk om te helpen en niet om te kijken. Twee of drie mannen willen al beginnen om de auto op te tillen. Ik schreeuw naar ze dat ze even moeten wachten en dat we daarvoor meer mensen nodig hebben. In het Spaans, ik begrijp nog steeds niet dat ik dat op dat moment voor elkaar kreeg. Binnen een minuut is er een man of acht en met gemak tillen we die auto op en trekken Heleen er behoedzaam onderuit. Ze ziet er redelijk onbeschadigd uit, er komt wat bloed uit haar mond maar ze haalt adem. Ik leg een vest ander haar hoofd, controleer of ze goed kan blijven ademhalen en hou haar zo goed mogelijk vast. Ik breng haar niet in een zogenaamde stabiele zijligging want op haar buik zijn de afdrukken van de auto goed zichtbaar en ik ben een soort van overtuigd dat ze interne schade heeft. Terwijl ik haar vast hou en haar ademhaling in de gaten hou, probeer ik te kijken of ze bloedende wonden heeft. Ik zie niks, misschien een paar schrammen. Er komt een Spanjaard met een EHBO-kistje aanlopen en die zegt dat ik opzij moet gaan omdat hij EHBO heeft. Ik zeg hem dat ik dat ook heb en dat ik alles onder controle heb en haar zeker niet ga loslaten. Vanuit mijn positie kan ik echter de linkerhelft van haar hoofd niet zien dus desgevraagd kijkt die man daarnaar en zegt dat er wel een wond zit maar dat die niet bloed. Er komt ook geen bloed uit haar oren. Twee andere mensen dekken haar benen en buik af met zo'n deken van een soort zilverpapier wat je ook wel ziet wat mensen krijgen aan het eind van een marathon. Die twee mensen houden de deken en haar daar vast. Na zo'n tien minuten verschijnen mannen met een hesje van Guardia Civil. Weer tien minuten later komen er een aantal politieauto's met sirenes. Heleen lijkt een beetje bij te komen, ze begint in ieder geval te bewegen. Ik maak me daar ongerust over want ik wil eigenlijk niet dat ze bijkomt en pijn heeft voor de ambulance er is. Ze komt ook niet echt bij en nog weer tien minuten later zijn er ambulances. Ik word zeer kordaat weggetrokken en mag zelfs niet kijken. Een agent schreeuwt: Iedereen bedankt voor het helpen en nu wegwezen! Ik blijf staan dus hij loopt op me af en pakt mijn arm en wil me weg sturen/duwen. Ik vertel dat ik de chauffeur van de auto ben. Hij blijft mijn arm vasthouden en trekt me mee naar de restanten van de Santana. Ik geef hem mijn rijbewijs en vertel waar de papieren van de auto in de auto liggen. Ik krijg zelf dat kistje niet open want ik tril teveel. Dan trekt hij mij naar een ambulance en beveelt me dat ik daar blijf zitten. Een broeder checkt mij snel (ik heb niks) en gaat overleggen met zijn collega's die op dat moment druk met Heleen zijn. Ik kan Heleen niet zien en schreeuw steeds dat ik wil weten hoe het maar is. Een verpleegster zeikt over papieren en ik vertel haar op te rotten en me te vertellen over Heleen. De broeder verteld dat ze Heleen behandelen en dat we naar het ziekenhuis gaan. Ik mag niet bij Heleen in de ambulance en er wordt 1 van de Italiaanse meisjes bij mij in de ambulance gezet. Met sirenes naar het ziekenhuis. Daar wordt ik met de drie Italiaanse meisjes in een soort behandelkamer geplaatst. Alles gaat rommelig en werkelijk iedereen zeikt over papieren en documenten. Niemand kan of wil iets over Heleen zeggen. Ik lig een half uur op een ziekenhuisbed maar er gebeurt eigenlijk niks. Dus ik sta op en ga op zoek naar Heleen. Wordt tegen gehouden en moet weer een paar vragen beantwoorden. Komt een verpleger aan met een soort halsbrace die hij mij wil omdoen. Wegwezen, ik heb geen zin in "teatro". Er wordt een MRI-scan van mijn hoofd gemaakt, rontgenfoto's van mijn hand, nek, ruggewervel en mijn ribbenkast. Een paar uur later hoor ik dat ik niks heb gebroken. Een zeer licht gekneusde vinger en een paar pijnlijke ribben. We waren om een uur of zeven in het ziekenhuis. Ik denk dat Carola er rond een uur of half acht al was. Meteen mij ondersteunen. Sigaretten voor me gekocht en proberen mij te kalmeren. Pas om een uur of twaalf (ik had mijn eerste pakje bijna op) kwam een arts mij informeren over Heleen. Ze had geen ernstige interne verwondingen maar wel een "hersentrauma". Ze hadden haar in coma gebracht om de hersens maximale rust te geven. Dat zou in ieder geval voor de eerste 48 uur zijn. Ik kon niks doen behalve gaan rusten en morgen terug komen. Ik mocht haar niet zien. Toen kreeg ik nog weer een soort van ruzie met een andere arts want die moest mij eerst ontslaan voor ik naar huis mocht. Weer zeiken over papieren en formaliteiten. Receptje gekregen (Valium en een ontstekingsremmer) en toen mocht Carola me meenemen naar haar huis. Daar met haar en haar man Rene zitten praten over de ellende, een tabletje genomen, drie biertjes en tegen alle verwachtingen in, als een blok in slaap gevallen.

Donderdag 22 april.
's Morgens vroeg weer naar het ziekenhuis. Daar worden we resoluut weg gestuurd. Hier in Spanje dulden ze geen tegenspraak. Bezoek is van 13:00 tot 14:00 en pas daarna een 'informe medico', een gesprek met een arts. Voor die tijd krijg je niks te horen. Niet eens of ze nog leeft. Om 12:50 staan we bij de ingang van de UCI (intensive care) te trappelen. Samen met familie van andere patienten. Iets na enen mogen we naar binnen, 1 bezoeker per patient. Als ik bij Heleen op de kamer kom, slaat de schrik weer om mijn hart. Wat een verschrikkelijk gezicht. Buizen, blauwe ogen alsof ze door een bokser in elkaar was geslagen, verbanden, drainages, kort afgeknipt haar en honderden apparaten. Het duurde een paar seconden voor ik Heleen als Heleen zag. Strelen en praten. Een minuut of twintig. In de wachtkamer kwam een aardige vrouw nog wat gegevens vragen (mocht je ooit van plan zijn een ongeluk in Spanje te krijgen, kun je het beste je boekhouder meenemen....) maar die ging wel voor ons de dokter halen om ons te informeren. Een zeer ernstige rustige Dr Juan Carlos Morero: We moesten begrijpen dat ze niet voor niets op de intensive care lag, dat dat best nog wel een aantal weken zou gaan duren, we hoop moesten houden en veel met haar moesten praten alhoewel zij zich dat later niet zal kunnen herinneren. Carola en ik schrokken ons helemaal de tering. Daarna legde hij nog uit waar en wat de beschadigingen waren, twee bloedpropjes in de hersenen, een beetje bloed in de scheiding van de hersenhelften, twee bovenste ribben allebei op twee plaatsen gebroken en een flink beschadigde lever. Hij liet ons de MRI scans zien en legde een en ander uit. Gebroken ribben en lever zijn eigenlijk bijzaak, dat komt wel goed. Kunstmatige coma is goed voor herstel van hersenschade en zolang er geen complicaties zijn, waren er geen plannen om te opereren. Geduld en hoop hebben was het beste. Omdat ik ook beseft dat ik nu familie en vrienden moest gaan informeren (had ik nog niet gedaan om geen onnodige paniek te zaaien) dacht ik een kort vragenlijstje af te werken. Mijn eerste vraag was of Heleen dood kon gaan en eigenlijk vroeg ik dat alleen maar om tegen mensen te kunnen zeggen dat dat gevaar er niet was. Zegt die Morero: Ze ligt niet voor niks op intensive care. Er zijn honderden complicaties mogelijk waardoor ze dood zou kunnen gaan. Ik was gelijk klaar met mijn lijstje en zwaaide nog wat met mijn potlood in de lucht. Dus ik moet de familie gaan waarschuwen vroeg ik. Ja zei hij. Om er na enige tijd aan toe te voegen dat dat niet als voorbereiding voor het ergste geval was maar voor steun aan Heleen en mij. Voorts moesten we niet verwachten dat ze zou bijkomen en haar ogen open zou doen, dat gebeurt alleen in films, in de werkelijkheid is het proces van bijkomen een proces van weken en kleine stapjes. De rest van het gesprek kan ik me niet eens meer herinneren. Janken, janken, janken. Gelukkig was Carola er en zijn we maar naar buiten gelopen en kon ik weer een sigaret opsteken.
Jankend ben ik begonnen met het bellen van familie en vrienden. Het ene telefoontje nog hysterischer dan het andere. Pijn, pijn, pijn. De dag in een waas doorgebracht, bellend en huilend. 's Avonds weer Heleen bezocht. Zij bewoog heel onrustig, een soort zwaaien met armen en benen voor zover mogelijk want ze is aan het bed vastgebonden.Ik probeerde haar tot rust te brengen door zachtjes te fluisteren en haar vast te houden en strelen. Ik weet zeker dat ze dat voelde en hoorde en aanvankelijk werd ze ook rustiger. Na een minuut of tien kwam een verpleegster langs en die zij dat ze wel erg druk was en dat ze haar weer ging laten slapen. Ik vroeg of al die bewegingen een goed teken waren. Absoluut zei ze. En deze keer sprong mijn hart van vreugde. De rest van het uur druk met Heleen gepraat. Troosten, kussen, tranen, continu pratend en brabbelend. Daarna weer veel gebeld, geprobeerd iets positiefs te laten horen, naar Rene en Carola, valium en drie San Miquel, geslapen als een blok.

Vrijdag 23 april
De ochtend bestond uit koffie, sigaretten en veel bellen en sms-en. Ik merkte dat ik al rustiger was. Wim, haar broer, Marita en Elsbeth, twee goede vriendinnen van Heleen, zouden die avond langskomen.
Heleen bezocht maar die was weer volledig in coma. Haar wel veel verteld, sms-en en mailtjes voorgelezen, veel gekust (minimaal 100) en laten weten dat haar hele wereld met tranen meeleefde. De arts Dr Adriana Martin, bevestigde dat haar bewegingen de avond ervoor goed waren en dat ze goed stabiel was. Ik durfde (en nog steeds) eigenlijk geen vragen meer te stellen.
Wim, Elsbeth, Marita, Carola en ik hebben elkaar toen ontmoet in het centum van Ibiza in het favoriete restaurantje van Heleen en mij, Zarguan. Vreselijk druk en lawaaig. Ik was bang dat zij het ongepast zouden vinden maar het was retegezellig. Veel knuffelen, Heleen als hoofdonderwerp maar alleen in het positieve. Afscheid van Carola genomen en daarna naar ons eigen huis, Can Fat Yogi gegaan. Weer gezellig. Een valium, twee glazen wijn en onwaarschijnlijk kloten geslapen maar dat kwam door mijn pijnlijke ribben. Waarschijnlijk niet genoeg alcohol genuttigd....

Zaterdag 24 april
Met Marita, Wim, Elsbeth en Carola gezellig ontbeten en in huis getut. Daarna weer op bezoek. Was voor hun natuurlijk schokkend. Ik had ze wel foto's laten zien (maak ik voor Heleen later, komen niet op het blog en laat ik aan niemand zien behalve de ziekenhuisbezoekers) maar de werkelijkheid is toch wel heel hard. Daarna een gesprek met de arts Dr Christoph Giwer, dat was ook de arts van de eerste avond bij de eerste hulp was. Bleek een Duitser en het was prettig het ook eens in een andere taal te horen (mijn Duits is beter dan mijn Spaans). Op zijn zachtst gezegd een laconieke arts. Vreemd maar wel hoopgevend gesprek. Zijn beste uitspraak was: Sie mussen sich kein grosse sorgen machen, nur kleine. En hij bevestigde dat iedere dag weer winst was. We verlieten toch een beetje opgelucht het ziekenhuis. Hebben heerlijk aan het strand geluncht en een beetje genoten van het positieve gevoel. Natuurlijk wel ondertussen met de hele wereld bellen en sms-en. Heleen 's avonds bezocht en ze was weer heel bewegelijk en leek tevechten. Moeilijk om naar te kijken want ze worstelt ook met haar kunstmatige ademhaling maar toch positief. Heleen is keihard aan het knokken. Ik had het voor het eerst echt moeilijk haar achter te laten want ik zou haar zo graag willen helpen met vechten. Even als zijnoot: Ze ligt in het beste ziekenhuis van Ibiza, Clinica Sra del Rosario. http://www.grupopoliclinica.es/es/unidades-unidad-de-cuidados-intensivos-%28uci%29-9.html De aandacht van het personeel, de bekwaamheid die de artsen uitstralen, de ultra-ultra moderne apparatuur, alles geeft volledig vertrouwen. Voor mij hoeft ze nergens anders te liggen. Bij ieder bezoek heeft ze nieuwe en schone lakens, zijn de verbanden ververst, is ze gewassen (ik kan dat proeven als ik haar kus) en er lopen minimaal drie verpleegsters en een arts rond voor maximaal 9 patienten. Helemaal top en ik vertrouw ze volledig. Ze zijn absoluut lief en zorgzaam voor Heleen die dat natuurlijk alleen maar onderbewust mee kan krijgen.
's Avonds weer gegeten bij Zarguan, het was fijn om met elkaar iedere miligram positief nieuws te vieren. Ook thuis nog het een en ander gedronken. Valium, twee glazen witte wijn en heerlijk geslapen.

Zondag 25 april
Marita en Elsbeth vertrokken om half zeven 's morgens. Zij lieten Wim en mij slapen maar kusten nog wel voor het afscheid. Rond die tijd zijn ze ook begonnen met het schieten van de commercial van Heleen. Ik had de avond ervoor Syb gebeld zodat die op de set de voorzichtig positieve geluiden kon delen met de crew die natuurlijk allemaal Heleen kennen en meeleven.
Met Carola en Wim, Heleen weer bezocht. Weer positief. Zij beweegt nog steeds maar het lijkt minder worstelen dan gisteren. Ik zweer dat ik haar gezicht iets kan zien opknappen. Wishfull looking misschien. Maar we voelden ons alledrie weer een stukje beter. Daarna gesproken met Dr Assuncion Pablos. Deels Spaans en soms Engels. Hele leuke vrouw. Heel leuk gesprek. Beste uitspraak: El tiempo se corre en nuestra parte. Time is on our side. Het gaat de goede kant op......
's Avonds was Heleen weer helemaal rustig. Ze hadden haar weer in slaap/coma gebracht om haar rust te geven. De zwellingen in haar gezicht lijken minder dik en veranderen ook van paarsblauw naar blauwgeel, dus dat hersteld. Wij "kunnen niet bidden" (is een quote van mijn broertje) maar hopen en vragen op alle mogelijke manieren dat zich dat aan de binnenkant van haar hoofd net zo goed hersteld. Samen met Wim heerlijk op een terras gegeten. Valium, drie wijn en goed geslapen.